Ongelofelijke Natuur (B1702)

De kust en Guayaquil

Voordat we naar de absolute highlight van Ecuador, de Galápagos-eilanden vertrekken zijn we een paar dagen in Puerto Cayo aan de kust. We wandelen naar het dorpje waar weinig te beleven is, langs het strand en naar het nationale park Machalilla. Het heeft bijna een jaar niet geregend maar de eerste middag krijgen we de volle laag. De kust is heel afwisselend met steile kliffen, stranden, bloeiende cactussen en gevarieerd bos. We lunchen met Theo en Astrid, een Belgisch stel. Ze laten een opbouw maken op hun LandCruiser bij het bedrijf waar wij Dappere Dodo gekocht hebben en zijn geïnteresseerd in onze ervaringen. Ze zijn ook in Ecuador bezig met een project voor microfinanciering van een coöperatie van vrouwen die hoeden en sieraden maken. Het is leuk om te zien welke technieken gebruikt worden. 

In Guayaquil, waar we Dappere Dodo zullen stallen wanneer we naar Galápagos zijn, begint te hozen zoals we al lang niet meer meegemaakt hebben. Aan het einde van de avond staat bijna het hele terrein een centimeter of vijftien onder water. Guayaquil was vroeger berucht, maar de Malecon 2000, de promenade langs het water en Cerro Santa Ana, een tegen een berg opgebouwde oude wijk met kleurrijke huisjes zijn erg opgeknapt en aangenaam om te wandelen. Ook de winkelstraten in het centrum zijn met de zaterdagmiddaggezelligheid prima te doen.

De Galápagos-eilanden

Om vijf uur gaat de wekker voor de vlucht naar Galápagos. Dat verloopt allemaal volgens plan en we maken in de middag de eerste wandeling. De boot is vrij klein, zestien passagiers in totaal. De accomodatie is prima: een hut met eigen sanitair, air-conditioning en uitzicht naar buiten - zo hebben we het in Dappere Dodo niet. Ook het eten is goed met veel groente en fruit. De tijdsindeling is meestal dat we ’s nachts en soms tussen de middag varen tussen de verschillende eilanden, ’s ochtends en ’s middags wandelen en de meeste dagen een keer snorkelen. Het is ongelofelijk hoe dicht je bij alle dieren kunt komen. Op ieder eiland is de fauna weer anders: fregatvogels met prachtige knalrode opgezette borsten, land- en zeeïguana‘s, zeeleeuwen, pinguïns en boobies. Bij het snorkelen zien we roggen, scholen vissen met gele staarten en ook blauwroze exemplaren en zwemmen we tussen de (ongevaarlijke) haaien en schildpadden. Op één eiland zit een heel gebied vol met broedende vogels. Ze leggen hun eieren zonder nest op de grond en staan erbij als het te warm is om te broeden. Ze laten zich absoluut niet door onze groep afschrikken, maar vinden het eerder gezellig. Wanneer we een stukje varen zwemt een groep dolfijnen voor ons uit, inclusief sprongen boven het water (video's North Seymour Island, Chinese Hat). Het Charles Darwin Research Center op het hoofdeiland is een tentoonstellings- en onderzoekcentrum. We zien er de eerste reuzenschildpadden. Later gaan we naar een private ranch waar de reuzenschildpadden in grote hoeveelheden vrij rondlopen.

Na de cruise blijven we nog een paar dagen op Isabella, het grootste eiland. We huren fietsen en rijden een afwissend pad langs de kust met reuzenschildpadden, iguana's die hun eieren ingraven, mangrove en bijzondere  cactussen. Daarna wandelen we over een natuurpad langs meertjes met flamingo's en andere vogels naar een kweekcentrum voor schildpadden. Hoewel veel gedaan is op uitheemse dieren zoals geiten en varkens te verwijderen hebben eieren en jongen in het wild geen overlevingskansen. Op de reisdag van Galápagos terug naar Guayaquil is het enige speciale een doorstart van het vliegtuig bij de landing in verband met het slechte weer.

Steden en markten

Twee dagen langs rijstvelden, bananenplantages en palmolieplantages brengen ons in Otavalo, net ten noorden van de evenaar, maar op drieduizend meter. Het regent de hele middag. Daar zitten we dan, bij de open haard of met de kachel aan. Wat een verschil met Galápagos! De highlight van Otavalo is de zaterdagmarkt. We gaan er eerst naar de veemarkt (video). Krijsende biggen die in vrachtwagens getild worden, vrouwen die met één koe of varken aan een touw staan te wachten op een koper. Klederdrachten worden nog volop gedragen. Daarna naar de algemene markt (video). Een gedeelte met textiel is vooral op toeristen gericht, maar we zien ook vrouwen die op de grond zitten en in hoog tempo bonen doppen voor de verkoop. En natuurlijk zijn er de eetstalletjes met allerlei wonderlijke gerechten. Er wordt in Ecuador niet veel gebedeld, maar alle handeltjes waarmee mannen, vrouwen en kinderen rondlopen, variërend van vaatdoeken tot roze plastic spaarvarkens laten zien dat de eindjes aan elkaar knopen niet vanzelfsprekend is. We willen ook nog naar het Textielmuseum, maar naar goed Ecuadoriaans gebruik is het museum dicht.

De volgende dag in Otavalo schijnt de zon. De omgeving is prachtig en vanaf de camping bij Otavalo kunnen wandelingen gemaakt worden. We blijven daarom nog een dag. Het eerste stuk van onze wandeling is prima: afwisselende, goed begaanbare paden, vergezichten op bergen, een meer en afwisselende velden. Tegen het einde missen we een afslag en belanden in de bebouwde kom: op het eerste stukje worden we al begroet door meer dan tachtig blaffende honden, het lijkt wel of ieder huis er minstens drie heeft. Wanneer Jan 's middags nog een stukje loopt om te kijken waar de afslag fout ging komt hij terecht bij een twintigjarighuwelijksfeest; ongeveer honderdvijftig mensen gaan net een soort feesttent binnen. Het is een bijzonder achter een lange tafel met taarten en snoeperij zitten de feestvarkens in klederdracht geflankeerd door waarschijnlijk familie voor zich uit te kijken. Op rijen stoelen tegenover hen zitten genodigden met elkaar te praten. Achterin speelt een orkest, de stoelen van de laatste rij bezoekers staan naar het orkest toe, met de rug naar het bruidspaar. De voornaamste activiteit is het uitdelen van eten. Uit grote pannen in een ruimte naast de tent worden weggooiborden gevuld met twee maiskolven, twee ongeschilde aardappelen, een stuk varkensvlees en wat garnering. Zoals vroeger emmers werden doorgegeven om een brand te blussen worden de borden zonder verder bestek doorgegeven aan de genodigden. Wanneer de maaltijd genuttigd is beginnen de eerste gasten weg te lopen.

Via "leerhoofdstad" Cotacachi (video) rijden we naar Peguche. Peguche is een centrum voor weven. Er is een feest aan de gang waarbij allerlei lokale groepen gehuldigd worden en lokale hoogwaardigheidsbekleders vooral zichzelf in het zonnetje zetten. Een prima gelegenheid om klederdrachten op de video te zetten. Gevolg is wel dat er op het gebied van weven niets gebeurt. Wanneer we weg willen rijden blijkt dat Dappere Dodo klem gezet is, hoewel we twee dollar parkeergeld betaald hebben. Gelukkig kunnen we met een paar sterke mannen de auto die in de weg staat voldoende verplaatsen.

Quito doet aan La Paz denken. Het is ook zo'n stad met grote hoogteverschillen, maar een kilometer lager. We gaan er naar de garage voor een tienduizendkilometerbeurt, waar blijkt dat de remschoenen tot op het ijzer versleten zijn. We besteden uiteindelijk de hele dag in de garage en zijn blij dat de Dappere Dodo 's avonds weer mee kunnen nemen. Hoewel de lucht de volgende dag grijs is en de omgeving mistig en vochtig gaan we Quito in. Het is een van de mooiere  Zuidamerikaanse koloniale steden, maar het weer bederft veel. Daarna doen we nog eens een poging naar een museum met een grote precolumbiaanse collectie te gaan, maar ook dit museum is wegens renovatie gesloten. Ons plan om verder te rijden wordt lelijk doorkruist als blijkt dat de reparatie van de remmen niet geholpen heeft tegen hevig trillen van de voorwielen als we een kilometer of zestig rijden. We gaan nog wel naar de Mitad del Mundo, een evenaarmonument met tentoonstellinkjes, maar daarna besluiten we terug te gaan naar Quito. De voorwielen worden gebalanceerd en uitgelijnd. Dit brengt inderdaad verbetering, maar intussen zijn we zoveel tijd kwijt dat we moeten besluiten nog een nacht in Quito te blijven.

De jungle

Mindo is bekend om zijn grote hoeveelheden vogels (video). We zitten er bijna de hele ochtend op een observatieplaats, vooral van kolibries. Wat een snelheid en een variatie! 's middags lopen we nog een stuk bird trail. De planten zijn prachtig, maar we zien nauwelijks dieren.

Om bij de de jungle te komen gaan we de laatste keer naar het zuidelijk halfrond en de laatste keer naar het oosten de Andes over. We rijden een pas van ruim vierduizend meter. Dappere Dodo brengt ons er probleemloos erheen, maar pruttelt en rookt wel meer dan bij eerdere, zelfs veel hogere passen. Het lijkt erop dat de schoonmaaktruc van Toyota Soedan van de luchtinlaat van de motor uitgewerkt is . Het regent onderweg pijpenstelen, zoals bijna iedere middag. Het water kolkt door de goten langs de weg. We zien watervallen, zo hoog dat ze in elk ander land een bezienswaardigheid zouden zijn, maar die in Ecuador niet eens een naam krijgen. Tegen de avond wordt het droog. We kijken uit over een dal. In de diepte horen we de snelstromende rivier, voor ons zien we de bergen die ondanks de steile hellingen helemaal begroeid zijn met ondenkbaar veel kleuren en vormen groen. Nevelslierten zijn er overheen gedrapeerd.

Onze jungle-trip begint iets later dan gepland, omdat door carnaval de bevoorrading nog niet rond is. Voor we echt vertrekken gaan we met de gids nog even maar de markt. Er wordt gestoomde vis in grote bladeren verkocht en we zien ook een vrouw die een rupsenlekkernij verkoopt. De rupsen die liggen te bewegen in een bak water worden levend op een stokje geprikt en op een rooster boven vuur gelegd waar ze nog veel harder gaan kronkelen. Hmmm, we krijgen er helemaal zin in. We varen ongeveer anderhalf uur en komen dan bij een meer met kaaimannen. 's middags maken we een tocht over de rivier. We doen een poging om piranha's te vangen, maar zonder succes. We hebben een gids en een bootsman voor onszelf. De hele organisatie heeft een duidelijk verweggistankarakter: uiterst vriendelijk en behulpzaam, maar meer probleempjes oplossen dan voorkomen door goede organisatie. Als we 's avonds om een biertje vragen vaart de bootsman naar het dichtstbijzijnde dorp om een paar flesjes te kopen. Het eerste stuk van een jungle-wandeling van vijf uur gaat over een "pad" dat drie maanden niet meer gebruikt is. Met een machete baant onze gids zich een pad. Dit is pas echt door de jungle trekken! 's middags doen de gids en de bootsman een poging piranha's te vangen, maar ook zij hebben geen succes. Wij genieten dobberend op de rivier van de sfeer en de geluiden in de ondergaande zon. De nachttocht over de rivier terug heeft net zo weinig rsultaat als onze nachtvaarten in Suriname en in Brazilië. Een paar kaaimanogen en wat plonzen, dat is alles. De laatste dag van de jungle tour zitten we om half zes aan het ontbijt om op tijd bij de eerste clay lick te zijn: papegaaien en parkieten hebben mineralen nodig om de giftige stoffen die in de schil zitten van de zaden die ze eten te compenseren. Op sommige plekken in het oerwoud is klei dat deze mineralen bevat, zogenaamde clay licks (video). Daar komen de vogels elke dag naartoe. We komen bij een kale plek aan de oever van de rivier waar tientallen groene papegaaien zitten te pikken. Bij de tweede clay lick kunnen we dichterbij komen. We zien honderden parkieten kwetterend van tak naar tak fladderen. Felgekleurde ara's komen om uit het waterplasje voor ons te drinken. Wanneer ze weg zijn komen de parkieten voorzichtig uit de bomen en beginnen in een grote groep, elkaar regelmatig verjagend, te drinken. 

Colombia

Onderweg naar Colombia zijn we in vijf minuten Ecuador uit en ook Immigration van Colombia is geen probleem. Voor de auto hebben we drie kwartier nodig. De douaneman bekijkt Jan's paspoort eens uitgebreid en besluit dat hij naast kopieën van het kentekenbewijs etc. ook een kopie van een oud visum van Zimbabwe wil. Hij doet wat onduidelijk waarom; als souvenir is de conclusie. Voor het chassisnummer is persoonlijk controleren niet voldoende, het plaatje onder de motorkap moet worden ingesmeerd met carbon en vervolgens afgedrukt op een plakbandje voor het archief. We denken nog even snel een verzekering te halen en dan verder te rijden, maar ook dat pakt anders uit: we arriveren om tien over twaalf, maar pas om half drie kan het proces gestart worden. Door complexiteit van het systeem, kwaliteit van de computerspullen en volstrekte incompetentie en onervarenheid van de verzekeringsagent duurt het uiteindelijk tot half vijf eer we het begeerde papiertje hebben. We rijden nog een stuk en kamperen op een voetbalveld in een dorp waar we  meteen geconfronteerd worden met de andere geaardheid van de Colombianen: niet meer het terughoudende van de indianen, maar iedereen die langskomt maakt even een praatje. De overburen op onze kampeerplaats komen op een gegeven moment met meegebrachte stoeltjes bij ons zitten om even te praten.

Door een afwisselend landschap rijden we verder naar het noorden, naar San Agustín. De opgraving bij San Agustín is heel anders dan de eerdere opgravingen die we gezien hebben (video). Het zijn voornamelijk mansgrote beelden die bij graven geplaatst werden, meer zoals bij Mexicaanse opgravingen. Het zijn vooral mensen, maar ook dierenfiguren. We ontmoeten Bob en Carla, een gepensioneerd Nederlands stel dat ons uitnodigt voor het diner en met wie we een gezellige avond hebben.

De tocht naar de Decierto de la Tatacoa is afwisselend: diepe rivierkloven, grillig gevormde bomen, gezellige dorpjes. Onze bestemming is de woestijn met grillig gevormde rode rotsen met daarop veel cactussen.