Naar het noorden (B1803)

We komen door drie delen van Australië die karakteristiek zijn voor het land: de oostkust, Cape York en het begin van de Outback.

De oostkust

De oostkust ligt ten oosten van de Great Dividing Range, na de Himalaya en de Andes de langste (maar zeker niet de hoogste) bergketen ter wereld. Het heeft een relatief mild klimaat met voldoende regen en is daarom dichter bevolkt. Langs de kust en in de bergen zijn nog stukken tropisch regenwoud te vinden, waarvan de meeste als nationaal park beschermd worden en die als geheel op de UNESCO werelderfgoedlijst staan. Ook in de droge tijd krijgt het regenwoud aan de kust voldoende vocht door dauw van lucht die vanaf zee aangevoerd wordt. Geïsoleerde stukken regenwoud in de bergen krijgen vocht doordat het water in de lucht vanaf de oceaan als dauw en tegen de berg op neerslaat en het er ook meer regent. 

Vanaf Fraser Island zijn we de baai naar Hervey Bay overgestoken; het is de walvissenkraamkamer. We zijn nog in de goede periode voor een fantastische excursie. We zien uit het water en in een boog springende kalveren, gezwaai met staarten en ook dolfijnen die een heel stuk met de boot meezwemmen. Soms zijn de walvissen zo dichtbij dat we de patronen op hun huid kunnen zien.

De campings in de natuurparken liggen vaak op geweldige plekken: midden in het regenwoud of aan de rand van het regenwoud direct achter het strand. Het Eungella National Park is zo'n plek. We worden er wakker tussen de junglegeluiden en gaan snel op pad voor een wandeling langs de rivier. Wat een ongelofelijke variatie aan planten en bomen. De bomen weerspiegelen in volmaakte harmonie in het spiegelgladde water. In de rivier zien we vogelbekdieren en ook heel veel schildpadden. Aan de  rimpelingen is te zien dat een dier aan het werk is. In een ander deel van het park, de Finch-Hattonkloof, maken we een wandeling door het nevelwoud die eindigt bij een waterval met een meertje waar we na een paar dagen niet douchen zeker gezwommen zouden hebben als we zwemspullen bij ons gehad hadden. De parken zijn altijd prima verzorgd: sanitair beperkt zich meestal tot toiletten, maar is wel netjes en langs de paden staan vaak borden met informatie over de natuur of de oorspronkelijke bewoners. Soms zwemmen we in de rivier ter vervanging van een douche.

Bij Etty Bay komt het tropisch regenwoud tot aan het strand. Grote rotsblokken scheiden stukken strand af. In het natte zand zien we prachtige door krabben gemaakte figuren. Er is een kasuaris die af en toe over het strand en over de camping scharrelt. Op een ochtend loopt de kasuaris weer over de camping en kijkt of hij ergens iets kan snaaien. Dat blijkt te lukken bij onze ontbijttafel. Margriet verdedigt het erop liggende fruit manmoedig (vrouwmoedig?), maar een appel wordt het slachtoffer. De kasuaris bijt hem niet door, maar blijft net zo lang jongleren tot hij hem in een keer in kan slikken. Er wordt gewaarschuwd dat de dieren niet gevoerd moeten worden, maar gelukkig is fruit het standaard dieet van de vogels, dus we hopen dat de schade beperkt is.

Een prima manier om het regenwoud eens van boven te bekijken is de Skytrain kabelbaan. Onderweg stappen we twee keer uit: een keer voor een rondleiding met een ranger en een keer om watervallen te bekijken. De eindbestemming Kuranda is niet zo leuk, het is een toeristisch gekkenhuis.

Het gebied is ook na de vakanties erg toeristisch: op een ochtend staan we om kwart over zes met een groot deel van de camping op het strand om naar wallaby's en kangoeroes te kijken die bij zonsopgang mangrove en zeewier komen fourageren. Op zich natuurlijk gedrag, maar we voelen ons toch wat genept als blijkt dat de dieren door de camping bijgevoerd worden.

Het is ook gebied voor de "Grey Nomads", gepensioneerden die met een grote caravan getrokken door een sterke 4x4 langdurig rondtrekken door gebied met goede, verharde wegen. Een typisch bijbehorend verschijnsel is een samenzijn van campinggasten aan het einde van iedere middag; iedereen met zijn eigen drankje. Hoewel we bij de doelgroep zouden moeten horen voelen we er ons toch niet helemaal thuis. Overlanders zien we daarentegen weinig: de meeste buitenlanders huren een auto of camper. De enige overlanders die we ontmoeten zijn Henry en Anna, (Backroad Vagrants) die we kennen van internet en met wie we hebben afgesproken. Zij zijn over land van Europa naar Vladivostok gereisd en trekken nu in Australië rond.

Cairns

We logeren een paar dagen bij Robert en Clary, in de buurt van Cairns. Het zijn overlanders die we in Namibië en in Nederland ontmoet hebben en die in Australië wonen. Hoewel ze heel druk zijn met de voorbereidingen van hun volgende reis naar Zuid Amerika en met dingen regelen voor hun huisvesting in Australië is het ontzettend gezellig en krijgen we handenvol tips over te bezoeken plekken. Cairns zal voorlopig de laatste grote plaats zijn waar we komen, dus willen we nog wat dingen regelen: de drone die niet meer vliegt na een vastgelopen ventilator door zand bij de landing en de luifel worden gerepareerd.

Cairns is ook te vertrekpunt voor een trip naar het Great Barrier Reef. Het is nog steeds prachtig, hoewel de verbleking in vergelijking met achttien jaar geleden, toen we met de kinderen in Australië waren, treurig stemt. Jan doet nog een "safari", een snorkeltrip met een maritiem bioloog. Ze vertelt veel over wat we tegenkomen, maar het kost moeite om het te volgen in combinatie met tegen de stroom in snorkelen en onder water kijken.

In Tjapukai, een cultureel centrum van de Aboriginals maken we kennis met de oudste bewoners van Australië.

Cape York

Cape York is de noordoostelijke punt van Australië, een nauwelijks bewoond gebied met prachtig tropisch regenwoud en een rudimentaire infrastructuur die veelal alleen met een 4x4 toegankelijk is. Via een grotendeels onverharde hoofdas is het noorden bijna het hele jaar bereikbaar, maar veel andere tracks zijn alleen in de droge tijd begaanbaar, worden bij voorkeur niet alleen gereden en vereisen een volledige "recovery set" van zandplaten, lier, sleeplint, airjack, etc. Veel videopnames van door rivieren ploeterende LandCruisers zijn hier gemaakt. Voor ons is offroad een middel om op een mooie plek te komen en geen doel en omdat we zo afhankelijk zijn van een betrouwbare Dappere Dido als huis en als vervoermiddel kiezen we bij voorkeur de beter begaanbare wegen en tracks. Maar wanneer we samen met een ervaren offroad-rijder een niet al te exotische track kunnen doen zullen we het niet laten.

We rijden via Cape Tribulation, een gebied met prachtige wandelingen door regenwoud en mangrovebos, langs de kust naar Cooktown. Na het bord "vanaf hier alleen 4x4" wordt het interessant. Het is het punt waar we toen we in 2000 met de kinderen in Australië waren zijn omgekeerd en begint met een kleine doorwading. Daarna volgen borden "4WD low range inschakelen, helling van 31 graden". Dappere Dodo laat zich niet kennen en we komen er goed doorheen. 

Ook ten noorden van Cooktown hebben we weer prachtige kampeerplekken, bijvoorbeeld bij Elim Beach. Het is een fantastische plek aan het strand met uitzicht op mangroves en duinen met zand dat zo wit is dat het wel sneeuw lijkt. Na een bezoekje aan de Coloured Dunes rijden we naar Lakefield National Park. We zijn nu ten noorden van het tropische regenwoud. Het landschap wordt veel openener en droger, een effect dat nog versterkt wordt doordat veel lage begroeiing (moedwillig) is weggebrand. We zienaf en toe een auto. In het begin zijn er nog stukken asfalt, later is het alleen nog goed berijdbaar gravel. Aan het einde van de droge tijd is het een kale bedoening en zijn veel bomen hun bladeren kwijt. Er zijn wel heel veel vogels en ook springen overal wallaby's rond.

De camping in Lakefield N.P.  Ligt bij een van de weinige rivieren die aan het einde van de droge tijd nog water hebben. Het zit er daarom vol met vogels. Voordat we vertrekken en bij de lagunes onderweg scoren we nog een paar nieuwe soorten. Via goede gravelwegen rijden we naar Coen, waar we voor het eerst wild kamperen.

Wanneer Margriet 's ochtends wakker wordt heeft ze zoveel last van een pijnlijke knie dat ze nauwelijks kan lopen. Omdat de pijn na het opstaan wat minder wordt besluit ze nog niet meteen naar een dokter te gaan, die overigens moeilijk te vinden is in dit gebied.

We rijden over goede gravel afgewisseld met stukken asfalt naar Chili Beach, weer zo'n mooie kampeerplek in een nationaal park, in het tropisch regenwoud direct aan zee. Het is mooi om de grillige vormen van de bomen aan het strand te zien, regelmatig blootgesteld aan stormen en cyclonen. De palmen staan schuin naar de zee toe alsof ze zich schrap zetten voor de volgende storm. Het waait steeds hard, maar doordat we een prima beschutte plek hebben, hebben we daar geen last van. Om verder naar het noorden te gaan via goede tracks moeten we 125 km terug rijden en daarna 100 km, maar er is ook een track die doorsteekt naar het noordwesten. We informeren eens bij andere campinggasten. Er zitten een paar redelijk diepe doorwadingen in en wat andere uitdagingen. We zullen deze korte weg alleen te rijden als we het met een andere auto samen kunnen doen. Aan het weer merken we dat het regenseizoen nadert: snel overdrijvende donkere wolken en een broeierige atmosfeer, maar het regent nog niet.

De volgende dagen zit er absoluut geen vooruitgang in de knie van Margriet. Daarom besluiten we niet verder Cape York in te gaan, maar terug te gaan naar de bewoonde wereld voor een artsenbezoek. Hoewel sommige stukken weg slecht zijn rijden we 400 km. We komen door grote, droge gebieden met eucalyptusbomen. Vaak is de ondergrond schoongebrand. Kraaien vliegen op het laatste moment weg wanneer we weer voorbij een doodgereden wallaby of kangoeroe komen. 

Jan bekijkt onderweg nog Aboriginal-rotsschilderingen en reliëfs, waarvan de oudste 11.000 jaar oud zijn. In Australië zijn de oudste rotsschilderingen van de wereld gevonden.

Robert & Clary hebben een afspraak voor Margriet bij het medisch centrum gemaakt. Het resultaat is voorlopig zoveel mogelijk rust voor het been en een MRI als er binnen twee weken geen verbetering is. We overleggen of we terug zullen gaan naar Cape York, maar besluiten, ook in verband met de tijd, richting Outback te gaan.

Begin van de Outback

General Store van Chillagoe

De Outback is het hele binnenland van Australië, dunbevolkt savanne- woestijngebied met extensieve veeteelt en mijnbouw als voornaamste economische activiteiten.

Door een overgangsgebied met veel boomgaarden rijden we naar Chillagoe waar we een van de grotten van Chillagoe, een oude kopermijn  en ook bijzondere rotsformaties en Aboriginal rock art in de buurt bekijken. De rock art is zo dicht bij de parkeerplaats dat Margriet er naartoe kan lopen.

Voor onze boodschappen kunnen voorlopig niet meer terecht bij een van de grote supermarktketens maar zijn we aangewezen op de "General Store", één winkel in het dorp die "alles" verkoopt. De breedte van het assortiment doet niet onder voor V&D vroeger, maar de diepte is heel klein: aardappels en melk, maar ook kruiwagens, werkschoenen, gas en feestkleding. Brood (alleen zacht wit) van het maximaal houdbare, maar minimaal smakende soort wordt in de koeling bewaard. De winkelier begroet ons alsof we hem al jaren kennen omdat we hem eerder elders in het dorp de weg gevraagd hebben.

Dappere Dodo 2.0 in de praktijk

Het volledig vernieuwde interieur wordt voor het eerst in de praktijk beproefd. We komen geen serieuze problemen of ontwerpfouten tegen, maar er zijn altijd dingen die verbeterd moeten worden. We denken bijvoorbeeld eindelijk de perfecte oplossing voor een insectengordijn gevonden te hebben. We hadden gehoopt dat het vervangen van de deurrubbers tot minder stof in de auto zou leiden, maar dat valt nog niet mee en bedenken daarom een extra afschermingsconstructie met een deel van het insectengordijn. Ook betekent en nieuw land nieuwe uitdagingen om aan gas te komen. Gastanks kunnen in Australië op iedere straathoek omgeruild of bijgevuld worden, maar door de methode van vullen is het vullen van onze Zuid-Afrikaanse gastanks moeilijker dan we verwachtten. Voor de zekerheid kopen we een Australisch tankje  en breiden we onze adaptervoorraad nog wat uit. We vinden een methode om onze tanks in elk geval half te vullen.