Verhalen van 1001 nacht (B1703)

Terug in Nederland

​Na 1001 nachten (eigenlijk 1005) onderweg te zijn geweest in het Midden Oosten, Afrika en Zuid Amerika sinds augustus 2013 zijn we terug in Nederland. Dapper Dodo, onze auto zit in de container, de container staat op de boot en de boot vaart richting Antwerpen. Voorlopig weer familie en vrienden ontmoeten, een normaal huis en winkels die van alles voorzien zijn. Maar ook Dappere Dodo opknappen na bijna 125.000 km over de meest uiteenlopende wegen en plannen maken voor een volgende reis. Dit is daarom voorlopig onze laatste blog.

Wat statistiek van de totale reis:

Dagen op reis: 1.005
Bezochte landen: 43
Overnachtingsplaatsen: 512
Autokilometers: 124.391
Liters getankte diesel: 15.559
Bekeuringen: 4 (€ 50 totaal)

Regen

​We komen door Mocoa, een onopvallend provinciehoofdstadje in zuidwest Colombia. Een paar weken later zullen we lezen dat er meer dan 250 doden en 400 vermisten zijn ten gevolge van een ontzettende modderstroom door de zware regenval van de laatste tijd. Ook lezen we regelmatig berichten van reizigers die soms wel een week vastzitten in Peru, doordat de Panamericana, een weg waarover wij ook gereden zijn, onbegaanbaar is door weggeslagen bruggen en stukken wegdek. De mensen waren blij met eindelijk regen, maar dit…

In de Desierto de Tatacoa in Colombia hebben zich door erosie prachtige vormen van zandsteen gevormd (video). Op de meest onmogelijke plekken staan hoge cactussen. We zien torens, grotten, maar ook gerimpelde heuveltjes die als een doek in het landschap gedrapeerd lijken. Het gebied staat toeristisch nog in de kinderschoenen: paden zijn niet aangegeven, niemand verkoopt toegangskaarten en we zien nauwelijks andere reizigers.

De rit de volgende dag richting noordwesten naar Salento begint door heel afwisselend landschap: maar een paar kilometer nadat we de woestijn uit zijn rijden we door de rijstvelden. Het miezert wel de hele dag. Het venijn van de rit zit in de staart: de laatste keer de Andes over via een weg die overbelast is met voortkruipende vrachtauto's. Maar we worden beloond met een camping met prachtig uitzicht over de koffievelden onder de wolken. Vanaf dit moment zullen we iedere dag regen hebben tot we aan de kust zijn.  De eerste ochtend besteden we aan het regelen van de terugreis naar Nederland. Data voor het vervoer van Dappere Dodo worden definitief gemaakt en we bekijken de vluchtmogelijkheden. Daarna gaan we Salento (video) in, een plaatsje met leuke, bont geschilderde huisjes.

We krijgen een privérondleiding op een koffieboerderij (video). We zijn aan het begin van de oogsttijd, dus we kunnen goed zien hoe de bessen groeien en hoe rijpe bessen eruit zien. De boerderij is zoveel mogelijk zelfvoorzienend. Bananen en allerlei andere planten staan tussen de koffie. Het verbetert de kwaliteit van de grond en helpt erosie tegen te gaan.

Een nieuwe koffieplant geeft na 3,5 jaar voor het eerst vruchten. Na vijf jaar oogsten wordt hij afgezaagd en geeft dan na twee jaar weer vruchten. Na drie rondes worden ze afgedankt. Het grootste probleem is bestrijding van een inspectie dat in de bessen gaat zitten. Na het oogsten wordt de schil van de bonen gehaald en worden de bonen gewassen. Tenslotte worden handmatig de goede bonen uitgezocht, een proces dat we ook in Ruanda al gezien hadden.

De Cocora-vallei waar de dag erop heen gaan staat vol met waspalmen. Deze beschermde palmen zijn uniek voor Colombia. Ze bestaan uit een tientallen meters lange kale stam met een bladerkroontje in de top en kunnen wel honderd jaar worden. Onze wandeling door de vallei heeft iets magisch door de intens groene hellingen met de lange, kale bomen in mantels van wolken en optrekkende mist. De paden waarover we lopen zijn minder: paard rijden is een populaire toeristische bezigheid en door de regen die iedere dag valt en de paardensporen veranderen de paden in één grote modderbende. Volgens de Bradt reisgids zouden we in de droge tijd moeten zijn, maar het weer in dit deel van Colombia leest beslist een andere gids.

De highlight in Salento is Kasaguadua, een privé National Reserve. Het is voormalige koffieplantage waar oorspronkelijke Colombiaanse vegetatie teruggebracht het wordt. Het is het levenswerk van Carlos, een van de drie mannen die het natuurgebied met een kleine bijbehorende lodge runnen, en dat is te merken aan het enthousiasme waarmee hij vertelt in uitstekend Engels. Geen opsomming van plantennamen en hun inheemse gebruik, maar een uitleg hoe planten anders zijn in een gebied zonder seizoenen en met overvloedige regen en zon. 

Het oorspronkelijke gebied is cloud forest: veel planten gebruiken hun wortels alleen om stevig te staan, maar halen alle voedingsstoffen uit de lucht. We zien een beekje met water dat niet van de regen komt, maar van gecondenseerd, door bomen opgevangen water. en verschil tussen tropisch nevelwoud en een gematigd klimaat is bijvoorbeeld de manier waarop bomen hun bladeren verliezen: willekeurig een deel van de bladeren door het hele jaar heen, op één moment volgens een biologische klok die een evolutionair overblijfsel is van de tijd dat in het gebied nog seizoenen waren en bomen die in lagen groeien, waarbij verschillende lagen corresponderen met verschillende seizoenen. Er zijn niet tachtig verschillende soorten bomen en planten zijn zoals in een Oosteuropees bos, maar bijna drieduizend. Er is een "zaadbank", zaden van heel veel verschillende planten die verspreid worden door de sporen van planten en jaren kunnen wachten tot ze opkomen. Wanneer een open plek ontstaat komen de planten op uit de zaadbank die het beste passen bij de omgeving. Vruchten zijn niet zo mooi en klaar om te eten zoals in een gematigd klimaat, waar de pitten zich in het goede seizoen, dus snel moeten verspreiden, maar hebben een lastige schil, zodat het eten meer in de tijd gespreid is en daardoor het gebied van verspreiding groter.

Een spannend moment

​We vertrekken naar Medellin met regen en mist en zo komen we ook aan. Tussendoor komen we door mooie, droge, soms zonnige landschappen. Het venijn zit weer eens in de staart als we nog even boodschappen willen doen in de hectische stad met steile, smalle straatjes. De eerste keer dat we Medellin ingaan dalen we met een busje dat misselijkmakend over de bochtige weg scheurend een kilometer daalt naar Medellín. Pas een half uur na aankost zit onze maag weer op dezelfde plek als toen we vertrokken. Medellin is geen stad van pittoreske koloniale straatjes, maar van kleurrijke dynamiek (video). Mensen wandelen of zitten op bankjes, er zijn volop straathandeltjes. Er is opvallend weinig politie. We zien landlopers die op de stoep liggen te slapen, maar geen zwerfkinderen of kinderen die kauwgom verkopen. We komen op een plein vol gigantische je bronzen standbeelden en op een plein met wel driehonderd palen. Het is moeilijk voor te stellen dat een stad die tien jaar geleden een van de gevaarlijkste ter wereld er nu zo uitziet.
We eten met de andere overlanders op de camping, onder andere met Maarten, de tweede Nederlander met auto met Nederlands kenteken die we in Zuid Amerika tegenkomen. Vanaf de camping is Medellín ook met twee kabelbanen te bereiken, dat doen we de tweede keer. We scheren over de boomtoppen van Parque Arví en over de hellingen van de stad. Het doel nu is de botanische tuin, heel gevarieerd en goed onderhouden; we lopen er tweeëneenhalf uur rond.

We hebben besloten om redelijk rechtstreeks richting Cartagena te rijden en nog een paar dagen aan de Atlantische kust te staan. De weg van de camping gaat via Medellin. In Medellín nemen we één keer een verkeerde afslag waardoor we in een ontzettend steil naar beneden gaand, smal, doodlopend straatje belanden. We kunnen dus niet anders dan te proberen achteruit rijdend de steile helling op terug te komen tot we kunnen keren. De koppeling protesteert met rook en stank, waardoor het een balanceeroefening wordt van vaart proberen te houden en tegelijkertijd nergens tegenaan rijden, hoewel dat centimeterwerk is. We komen boven en kunnen draaien, maar uiteindelijk toch niet zonder schade: we hebben met een zandplaat een kras op een geparkeerde auto gemaakt. Gelukkig kunnen we voor vijfenveertig euro het probleem afkopen; daar discussiëren we dus maar niet te lang over. De koppeling stinkt nog lang na, maar we merken geen probleem bij het rijden. De wijk waar het gebeurt is gelukkig geen gevaarlijke sloppenwijk, een niet geheel te verwaarlozen risico in Medellin; we worden door iedereen correct behandeld. Om Medellín uit te komen volgen we na dit spannende moment de route van de busjes tot we bij de autoweg langs de rivier zijn, zo zijn we zeker dat we niet nog een keer in de problemen belanden. Twee uur nadat we vertrokken zijn we de stad uit.

Het laatste stukje

​We vertrekken in kille, dichte mist; het beloofde uitzicht is ongeveer vijf meter. Voor de laatste keer rijden we de Andes uit, het wordt warm en zonnig. Het overdadig begroeide, felgroene land verandert in velden met prachtige grote bomen, waarvan veel met roze bloesem. De volgende dagen zijn vooral luierdagen op twee campings aan de Atlantische kust.
Op de tweede camping staan hoge mangobomen waaruit af en toe met een harde knal groene vruchten vallen. In de buurt is de "moddervulkaan". De vulkaan beperkt zich tot af en toe een opborrelend blupje, maar je kunt een bad nemen in de modder en dat is wel grappig. Het is zo zwaar en stroperig dat je niet kunt zinken en het zou goed voor je huid moeten zijn. Het is in elk geval goed voor de foto's.

Onderweg naar Cartagena worden we door een groepje brommerrijders gemaand voorzichtig te rijden. Ze halen een bruin dier van de weg, zo groot als een kleine aap. Het blijkt een luiaard te zijn die ze voorzichtig in een boom hangen (video). Luiaarden hangen het grootste deel van de tijd op zijn kop opgerold stil in een boom. Het lijkt nog het meeste op een bruine handtas. Een keer per week komen ze naar beneden om te poepen. Omdat ze in een boom zo onopvallend zijn, is de kans te dat je er een ontdekt heel klein. Onze laatste trekdagen geven zo toch nog een beetje compensatie voor de nooit volgemaakte "big five".

Cartagena is een leuke stad met een mooi historisch centrum en dat is fijn, want we zullen er ruim een week zitten tot onze vlucht naar Nederland gaat (video). Buenos Aires en Cartagena zijn uiteindelijk onze favoriete Zuidamerikaanse steden. Het belangrijkste project in Cartagena is het verschepen van Dappere Dodo. Hij gaat naar Antwerpen samen met de Landrover van Glauco en Carolina uit Brazilië in een 40 ft container. Het voorbereiden van alle documenten bij de Colombiaanse agent Enlace Caribe gaat vlot en zonder grote verrassingen.  We moeten vijf miljoen Colombiaanse pesos aftikken als Dappere Dodo de container ingaat, dus we beginnen de pinautomaten maar vast te plunderen om een paar dagen multimillionair te kunnen zijn. Dappere Dodo moet voor de reis gepoetst worden en het blijkt dat de vlekken van de mangobomen waar we op de vorige camping onder gestaan hebben zo hardnekkig zijn, dat de motorkap geschuurd en gepolijst moet worden om ze weer weg te krijgen

Als we door het oude centrum van Cartagena wandelen zien we een vrouw met kaartjes buiten een monumentaal gebouw staan. Het is het theater. Voor drie euro per persoon kunnen we naar. Binnen om het prachtige gebouw en een voorstelling te bekijken. De voorstelling is in realtime Spaans, veel duidelijker uitgesproken dan de meeste Colombianen doen, maar toch te hoog voor ons gegrepen. Maar het gebouw was mooi.

We verhuizen naar een AirBnB in het oude centrum en Jan brengt Dappere Dodo naar de haven; Margriet mag niet mee. Het dreigt nog even vervelend te worden als de politie de opdracht geeft alles uit de auto te halen, maar als Jan twee kastjes leeggehaald heeft krijgt hij een seintje van het andere personeel om maar even te stoppen. En inderdaad, de agenten duwen en trekken ze eens wat en vinden het verder wel goed. Samen met de Landrover wordt Dappere Dodo opgesloten. En nu maar afwachten of we in Europa een nest kleine vierwieldrive-autootjes hebben.

Zonder vermeldenswaardig gebeurtenissen komen we uiteindelijk in Eindhoven aan, moe maar voldaan.

Dappere Dodo weer op Nederlandse bodem

De cirkel is rond: terug in de achtertuin

 Agent ITS heeft zijn werk goed gedaan en het transport van Dappere Dodo naar Antwerpen verloopt volgens plan; lang niet vanzelfsprekend voor containervervoer. Hij wordt wel door de douane gescand (wat wij mogen betalen - €112,50 per auto), maar hoeft verder niet gecontroleerd te worden (wat we ook zouden hebben mogen betalen). Er blijkt geen nest baby-4x4's in de container te zitten. We nemen afscheid van onze containergenoten  Glauco en Caroline en maken daarna de enige rit die we in Nederland mogen maken: naar All American Imports voor de APK. Nadat de reparaties zijn uitgevoerd die nodig zijn door de APK te komen gaat Dappere Dodo terug naar Eindhoven en is de cirkel rond.