Er is zoveel te zien in het Sovereign Hill openluchtmuseum dat we ook de tweede dag van ons kaartje gebruiken. We concentreren ons op de demonstraties: ijzer- en tinsmeden, zuiver goud gieten (een staafje van 3 kg dat door het publiek ging), kegelen, kaarsen en wagenwielen maken. Ook het goudmuseum doen we nog even aan. We kamperen op een uitzichtpunt met heel veel gratis wind. De dag erna bezoeken we het Nationaal Wolmuseum. Het geeft een mooi overzicht van de wolhistorie en gebruikte techniek van Australië inclusief allerlei hoogstandjes van Engelse machinebouw. Een hoogtepunt is de tapijtweefmachine.

In de dagen voor we naar Tasmanië gaan rijden we rond de Port Phillip Baai, de  toegang tot Melbourne. Port Nepean is een strategische plek aan de baai, vol met gebouwen uit de oorlog. Aan de ene kant zien we het rustige grijsblauwe water in de baai, aan de andere kant de witte schuimkoppen en de metershoge, blauwe golven van de oceaan. In Mornington Peninsula National Park gaat het van het ene uitzicht over de oceaan naar het andere. Overal zien we reusachtige golven en een metershoge branding met opspattend schuim, in het bijzonder bij de rotsen die een stukje van het strand uit zee omhoog steken. Voor we terug naar Melbourne rijden gaan we eerst nog langs Coolart, een homestead met wetlands. Zoals we al op meer plekken gezien hebben staan de wetlands droog en zijn er geen watervogels te zien. Bij homestead hadden we altijd het beeld van een grote boerderij, maar het lijkt meer op een klein kasteeltje.

In Melbourne naar het centrum is een flinke rit met de tram die door wijken gaat die armoediger zijn dan we eerder gezien hebben: kleine, slecht onderhouden winkels met afbladderende verf en vervaagde uithangborden. In het centrum zien we de bekende luxe winkels, klassieke arcades en terrassen die tussen de middag vol zitten met lunchende mensen, maar ook wordt er in de vuilnisbakken gegraven naar McDonalds-doosjes die nog niet leeg zijn. We sluiten de stadswandeling af met een paar straten die bekend zijn van de muurschilderingen. Het is niet te vergelijken met de kunstwerken die we in Argentinië en Chili gezien hebben. Er zijn een paar mooie dingen, maar het gros is van het niveau dat je op treinstellen van de ondergrondse ziet. 's middags gaan we naar de Queen Victoria Market. Het eerste stuk is de oude markthal, nu met gelikte permanente stands met spullen die veel duurder zijn dan in de supermarkt. Erachter is nog een grote, semi-open markt. Het is de meest uitgebreide markt die we in Australië gezien hebben met een uitgebreid assortiment groente en fruit, maar ook heel veel andere spullen. De prijzen zijn hier duidelijk lager dan in de supermarkt.

Jan moet weer eens naar de kapper. Dit soort plekken wordt veelal gerund door Aziaten met ook Aziatische prijzen: de Vietnamese kapper kost ongeveer vier euro en het is best behoorlijk geknipt.

We zijn bijna 2.5 uur voor het geplande vertrek naar Tasmanië in de haven omdat de auto langer is dan volgens het ticket toegestaan is en we tijd willen hebben om eventueel iets te regelen. Toch is het al erg druk. Het gaat allemaal niet efficiënt en bovendien moet de smalle pier gedeeld worden met verkeer voor een reusachtig cruiseschip. Quarantaine-inspectie en maten van de auto geven geen problemen. Uiteindelijk vertrekken we anderhalf uur te laat. 

We rijden in Tasmanië door een Engels aandoend landschap: smalle, kronkelende wegen in een glooiend landschap, heggen langs de akkers en kleine plaatsjes. Het is allemaal kleinschaliger dan op het vasteland. In Deloraine zien we een bord "Yarn Museum"  De hoofdattractie blijkt vier grote wandkleden te zijn met taferelen uit omgeving die met allerlei verschillende technieken door een grote groep inwoners gemaakt zijn. Ook is er een historisch streekmuseum dat vooral laat zien hoe mensen woonden en welke gereedschappen ze gebruikten. 

In de buurt van Freycinet National Park kamperen we op een prachtige plek, aan de diepblauwe baai met bergen op de achtergrond en eilandjes met aalscholvers op de voorgrond. Het park ligt op een schiereiland met prachtige baaien. De beroemdste is Wineglass Bay (niemand weet waarom het zo heet). Het is een diepblauwe baai met een schitterend wit strand en water dat licht groenblauw wordt naar het strand toe.

We hebben op Tasman Island afgesproken met Peter en Irene, overlanders en lid van de LandCruiser Club. De route is gedeeltelijk langs de kust en heel gevarieerd. Wanneer we bijna bij de afgesproken camping zijn rijden we verkeerd. Bij het keren rijden we te ver achteruit, met de achterwielen een greppel in. Iedere Australiër die langskomt stopt om te vragen wat er aan de hand is en of hulp nodig is. Uiteindelijk komen we er op eigen kracht in 4WD en low range uit. De diff lock achter komt niet in, hoewel hij voor we vertrokken gerepareerd is. Het is heel gezellig weer eens andere Nederlanders te ontmoeten.

In de Tasmanian Devil Unzoo zijn Tasmenian Devils te zien, dieren die redelijk zeldzaam geworden zijn in het wild, eerst door de jacht en daarna door een erfelijke ziekte. Het zijn nachtdieren, maar omdat ze overdag regelmatig gevoerd worden krijgen we ze goed te zien. Ze krijsen en vechten om een stuk vlees dat met botten en al verpulverd wordt. Daarna door naar een stel prachtige uitzichten een de kust, een blowhole, een brug en steile kliffen.

Tasmanië werd door de Engelsen gebruikt als gevangenis waar mensen uit het hele Gemenebest naartoe werden gebracht. Recidivisten gingen naar Port Arthur. Het ligt op een schiereiland dat via een honderd  meter brede strook met de rest van Tasmanië verbonden is. Deze overgang werd met honden bewaakt, zodat verder geen hekken of muren nodig waren om de gevangenen vast te houden. Afhankelijk van het gedrag werden de gevangenen in klassen ingedeeld, waarbij de lichtste klassen onderwijs kregen, in groepen aten en sliepen, etc. In eerste instantie werd zware arbeid verricht, vooral bosbouw. De zware stammen van de enorme bomen die er groeiden werden bij voorkeur niet teveel verzaagd om een zo hoog mogelijke waarde te houden. De gevangenen moesten het hout een paar km sjouwen naar de haven. Voor de veiligheid waren er geen dieren. Later werd een "humaner" regime ingevoerd: gevangenen hoefden geen zwaar lichamelijk werk meer te doen, maar zaten dag en nacht in isolatie, waarbij ze op geen enkele manier met anderen konden communiceren. Ook de eerste jeugdgevangenis van het Gemenebest was hier voor kinderen vanaf 9 jaar.

Samen met Peter en Irene gaan we Mount Wellington op. Het is een twaalfhonderd meter hoge berg met een prachtig uitzicht over Hobart en de baaien en schiereilanden. De volgende ochtend nemen we afscheid en beginnen met MONA, een heel beroemd museum voor moderne kunst. Normaal zijn wij zulke modernekunstliefhebbers, maar hier lopen we van de ene verassing naar de andere.

Het Mt. Field National Park is bekend van de Swamp Eucaliptussen (eucalipti?),  gigantische bomen. Het ligt net buiten het gebied waar de grote bosbranden geweest zijn. Op veel plekken smeult het als een soort veenbrand verder. Daarom zij  veel wegen nog afgesloten en zien we regelmatig helikopters met grote waterzakken overvliegen. De verwachting is dat het nog maanden gaat duren voor alles weer gedoofd is. De hoogste boom langs de Tall Trees Walk is bijna tachtig meter en meer dan vierhonderd jaar oud. Hij stond er dus al toen Abel Tasman langskwam. We zien ook van die gigantische bomen liggen. De voornaamste oorzaak is brand, waardoor de stam van binnenuit verzwakt; zo'n boom kan dan nog wel vijftig jaar staan voor hij in een storm omgaat. In het gat dat ontstaat valt nu zonlicht en schieten jonge, dunne exemplaren omhoog. De snelste groeiers vangen het licht af voor de achterblijvers en winnen de race. Niet meer dan een procent van de bomen wordt heel groot en oud.

Er wacht ons een onaangename verrassing: de versnellingsbak lekt weer. Dappere Dodo is sowieso aan een beurt toe, maar die willen we uitstellen tot we in augustus terugkomen. We laten even naar de versnellingsbak kijken: een van de manchetten lekt. Het is teveel werk om direct op te lossen, maar de olie wordt bijgevuld. We moeten nu zonder problemen de laatste paar honderd km die we willen rijden voor Dappere Dodo in de stalling gaat af kunnen leggen.

Een wandeling om Dove Lake heen levert mooie uitzichten op de Cradle Mountain. Als we de hoop al hebben opgegeven dat we nog een wombat zullen zien zit er een vlak langs de weg waarover de shuttlebus rijdt. Voor we naar het vasteland terugvaren maken we een stop in Sheffield, een plaatsje vol met murals, veel mooier dan wat we in Melbourne gezien hebben.

Het is een beetje wachten tot het vertrek naar Nederland. Omdat de overtocht naar Tasmanië heel lang van tevoren geboekt moest worden hebben moeten afschatten hoeveel tijd we rond Melbourne nodig zouden hebben. Het blijkt dat we wel zo'n beetje uitgekeken zijn, maar we kunnen in verband met de tijd ook niet veel anders meer.

Om acht uur, anderhalf uur na de schema-aankomsttijd uit Tasmanië rijden we Melbourne binnen. Het valt direct op hoeveel warmer het is dan in Tasmanië. We lopen tegen een gezellige markt aan wanneer we een plaatsje ingaan om onze door quarantainebeperkingen tussen Tasmanië en Victoria geslonken voorraad weer aan te vullen. Zoals veel van dit soort markten een grote variatie aan lokale en zelfgemaakte spullen, maar hogere prijzen dan het supermarktequivalent. We zien ook hier weer veel waarzeggers, targotkaartlezers enzovoort die ook nog goede zaken lijken te doen.

We hebben een kampeerplek in een State Forest uitgezocht, maar omdat gewaarschuwd is voor zeer groot bosbrandgevaar, er niemand anders op de camping is en er maar één toegangsweg naar de camping is besluiten we naar een commerciële camping in de buurt te gaan. Onderweg daarheen zetten we de camera klaar omdat we volgens de kaart een doorwading moeten doen, maar het blijkt een vrijwel droogstaande rivier te zijn waar bovendien een brug overheen ligt. Het weer is zoals we dat intussen van Australië kennen: heel wisselend. We worden wakker met ijs op de ruit, maar overdag is het heerlijk: stralende zon en een prima temperatuur.

In Clunes hebben we een paar gezellige dagen met Jacqueline en Hubert. Jacqueline is een lagereschoolvriendin van Margriet. Samen gaan we naar de Kyneton Lost Trades Market, een heel gevarieerde beurt van oude ambachten.

De dag voor we terug vliegen is een regeldag. Jan moet even bij een arts langs voor we vertrekken. Bij de lokale eerste hulp wordt dat voortvarend aangepakt. Nadat hij zijn paspoort heeft laten zien horen we dat er een reciprociteitsregeling is en hoeft verder niets te worden afgerekend. We maken een afspraak voor onderhoud van Dappere Dodo voor zodra we terug zijn. We moeten twee dagen reserveren omdat het lek in de versnellingsbak als het tegen zit een hele dag kan duren. Tenslotte kijken we vast waar de autostalling is en halen we het dak leeg om Dappere Dodo in een container laten te passen.

Als we vertrekken uit Australië leveren we de auto af bij de opslag en waarschijnlijk was hij nog nooit zo goed beveiligd. Het exacte adres wordt pas bekend gemaakt als de afspraken over opslag definitief zijn en ook dan is de plaats alleen aan het huisnummer te herkennen. Het lijkt een oprijlaan naar een boerderij zoals er zoveel zijn. We moeten met een toegangscode die de dag voor aflevering toegestuurd wordt door een poort heen waarna we verwelkomd worden door vier agressief uitziende honden; we hadden al de instructie gehad niet uit de auto te komen, maar de beheerder te bellen; honden die volgens de beheerder ook echt bijten. We rijden achter haar aan via een poort waarvan alleen zij de toegangscode kent en rijden Dappere Dodo uiteindelijk in een container, beschermd tegen weer en wind. Een taxi naar het vliegveld is al geregeld. Australië uit gaat op dezelfde manier als betalen bij de supermarkt: zelf scannen. In de camera kijken en dan besluit het systeem dat we het land uit mogen. Daarna belanden we met de KLM Frequent Flyer Card in de First Class Lounge van Qantas, ook niet verkeerd met een a la carte lunch met champagne. De rest van de reis gaat volgens plan en duurt dus lang: 22 uur in een vliegtuigstoel is niet echt ideaal.

We reizen in het gebied tussen Melbourne en Adelaide, een westerse, relatief dichtbevolkte wereld met mooie natuur waarin we vaak wandelen en voor Australische begrippen historische plaatsjes

"De twaalf apostelen", een van de toeristische hoogtepunten van Australië zijn grote rotsblokken van zandsteen die voor de kliffen van de kust in zee staan, een kust met bogen in zandsteen, druipsteen afhangend van de kliffen en spleten tussen de rotsblokken waarop witte schuimkoppen kapotslaan. In eerste instantie lijkt het of ook hier de ontkerkelijking zijn tol eist, want we zien maar één apostel; verderop klaart het op en zien we er meer. Dat wij niet de enigen zijn die het mooi vinden blijkt uit het zoeken naar parkeerplaatsen, waarschuwingsborden in het Chinees en voortdurend borden met de waarschuwing dat in Australië links gereden wordt.

Op Griffiths Island is een kolonie van tweeduizend Mutton Birds. Het zijn vogels die tussen november en april in Australië zijn en in de winter een tocht van vijftienduizend kilometer via Japan, Alaska en Californië maken. Hun nesten zijn in holen waarin rond januari de eieren net uitkomen. Overdag zijn de vogels op zee om te foerageren, na zonsondergang komen ze en masse aan land om hun jongen te voeden.

Na en paar dagen aan zee en in een lagunegebied waar we wandelen en veel vogels zien bezoeken we de Naracoorte grotten. De stalactieten en stalagmieten zijn gevormd door wisselend waterniveau waardoor water achterbleef. Het bijzondere aan deze door UNESCO erkende grotten is dat er in de periode tussen 250.000 en 500.000 jaar geleden dieren naar binnen vielen en er niet meer uit konden waarna ze in later gevormd kalksteen geconserveerd werden. Dit heeft kennis opgeleverd over vroegere diersoorten.

Er is een hittegolf voorspeld en inderdaad in Adelaide, dichtbij waar wij zijn, wordt het 46 graden Celsius. Wij houden ons rustig in een plaatsje aan de kust in de schaduw en met een zeewindje waar de voorspelde temperatuur van 31 graden uitkomt en we een prima dag hebben.

We komen erachter dat we een permit van de douane moeten hebben om Dappere Dodo in Australië achter te laten terwijl wij in Nederland zijn. We doen de aanvraag via de Australische ANWB. We hebben geen idee hoe moeilijk het is (je moet opgeven waarom je de auto wilt achterlaten), maar als we de permit niet krijgen hebben we een serieus probleem: Dappere Dodo moet dan vóór we midden maart uit Australië moeten zijn in een container naar Weetikveelistan zitten.

Volgens de Lonely Planet is Mallum waar we onderweg naar Aelaide doorkomen de woonboothoofdstad van de wereld. We zien minder woonboten dan in Amsterdam of Srinagar in Kashmir, maar het aardige van deze boten is dat ze echt varen. Inde etalage van een botenmakelaar zien we dat alle boten worden aangeboden met motoren. Je kunt een boot ook voor een weekend huren zoals elders een vakantiehuisje.

Het land ligt plat wegens Australia Day en het weer is perfect met een graad of 28 en een strakblauwe lucht als we in Adelaide zijn; het is een verrassende stad. We kunnen gratis twee fietsen een dag meenemen, dus een prima gelegenheid om een stuk langs de rivier de Torrens te fietsen. Het lijkt wel of Adelaide één groot park is. Onderweg zien we een gigantische groep flying foxes, een soort vleermuizen die ondersteboven en in een paar bomen hangen. De Central Market in Adelaide valt tegen: het is gelikt en duur, zeker geen traditionele Mercado Municipal.

In het Clare Valley wijngebied fietsen we de Riesling Trail van Auburn naar Clare en terug. Het is een route over een oud spoorwegtalud tussen de wijngaarden door; heuvel op wind in de rug, heuvel af wind tegen. Het 25 graden met een blauwe lucht, een prima dag dus. In Clare een lunch met glaasje bubbels, uiteindelijk zijn we in de wijnstreek.

a een nacht prima kamperen aan de Murray River bij een plaatsje dat Overland Corner heet spelen we even klimaatvluchteling. Het is 38 graden, daarom hebben we al besloten om niet naar een parkcamping zonder voorzieningen in Little Desert National Park te gaan; het klinkt als nog warmer. Het begint ermee dat onze airco na jaren trouwe dienst (beide keren dat we hem gebruikten sinds 2013 deed hij het) niet werkt. We gaan naar een camping met hoge eucalyptusbomen, maar hoewel die schaduw geven durven we er niet onder te gaan staan. We hebben al een paar keer gezien dat bij windstil weer grote takken onder hun eigen gewicht afbraken en hebben zulke takken ook veel overal zien liggen.  Dat willen we Dappere Dodo niet aandoen. Ook de luifel die we enthousiast op- en vastzetten voor schaduw halen we weer binnen: na een geweldige windvlaag dreigt het in Cairns gerepareerde profiel weer te bezwijken en stort de luifel in. Gelukkig is er geen echte schade. En zo zoeken we bij 38 graden naar een beetje schaduw. Het goede nieuws is dat de campingbeheerder besluit dat we als internationale reizigers niet hoeven te betalen.

Na een paar dagen wandelen en toeren in de Grampians, een van de belangrijkste toeristische trekpleisters in Victoria kamperen we in een State Forest waar ook Aboriginal Rock Art is. Wanneer we ernaartoe lopen zien we een boom smeulen en roken, we zien ook vlammen. Met alle rampverhalen over bosbranden in gedachten besluiten we niet verder te gaan, maar bellen we de brandweer zodra we bereik hebben.

In Ballarat is Sovereign Hill, een geweldig openluchtmuseum waar de goudmijnbouwstad die Ballarat was, nagebouwd is. De hele historie, beginnend met tentjes, maar later met veel meer geautomatiseerde processen en een veelheid aan handel en nijverheid is er te zien. Niet alleen kunnen we een mijn, winkels en huizen in, maar zijn er ook demonstraties van smeden, kaarsen en zuurtjes maken, een ouderwetse school en het gieten van drie kilo echt goud waar de liefhebbers vervolgens mee op de foto mogen. Er is zoveel te zien dat we besluiten om de volgende dag terug te gaan.

We krijgen bericht van de AAA dat we toestemming hebben van de douane om Dappere Dodo in Australië te laten wanneer wij in Nederland zijn. 

We beginnen de Outback uit te raken en zien sinds lang weer eens grote kuddes schapen, bouwland en historische plaatsjes. Opeens zijn er ook weer veel meer winkels. Midden in het land staat plotseling langs de weg een bord "Oostelijke Tijdzone, klok een half uur vooruit zetten". We kamperen aan een meer op groen gras; het is lang geleden dat we zo'n omgeving meemaakten.  Wanneer we er 's avonds nog even uit de auto komen zien we een stuk of dertig kangoeroes voor de auto zitten. We rijden over de eindeloze vlakte onder een lucht van stapelwolken verder. Het doet denken aan de Noordoostpolder maar is toch anders. Verderop is het landschap nog wel droog, maar zijn er voortdurend bomen en zijn de zijwegen frequenter en is er meer asfalt. Het is nog wel steeds honderd tot tweehonderd kilometer tussen twee plaatsjes. Als we definitief de Outback uitrijden is er veel bouwland en wordt elk stuk grond gebruikt. We komen door veel meer en grotere dorpen. Richtingborden met afstanden naar plaatsen geven weer getallen met twee cijfers. Het loopt tegen kerst, daarom zien we tuinhekken en verkeersborden met kerstversiering in de brandende zon. Het blijft een rare gewaarwording, zeker als we over sneeuw en dichte mist in Nederland lezen.

Depressieve kangoeroes
Het is ongelofelijk hoeveel aangereden kangoeroes en wallaby's er in het laatste stuk Outback langs de weg liggen. Het moet wel een heel depressief soort zijn als je kijkt naar alle technieken die ze hebben om een einde aan hun leven te maken: langs de kant van de weg wachten en over schieten als er van twee kanten auto's vlakbij zijn, onzichtbaar in de struiken gaan zitten en vlak voor de auto over rennen, midden op de weg gaan zitten met je nageslacht in de berm, langzaam weghoppen als er een auto aankomt zodat het achter je aan rennende jong aangereden kan worden. We maken geen slachtoffers, maar alleen door bijna stil te gaan staan als er in de verte iets schemert.

Spoorlijnen, levensader van Australië
In Peterborough kruisten vroeger de spoorlijn noord-zuid van Alice Springs naar Adelaide en de oost-west van Brisbane naar Perth elkaar. In het spoorwegmuseum horen we verhalen van een van de eerste Ghan's (de trein naar Alice Springs) die zes weken vast kwam te zitten omdat na hevige stortregens zowel voor als achter de trein bruggen weggeslagen waren. Het trein personeel ging kangoeroes en konijnen schieten om de passagiers in leven te houden. We zien een oude Morris op de rails en zonder stuur om in stijl het spoor te kunnen inspecteren. Hij had een soort ondergebouwde draaischijf om te kunnen keren. Ook is er een zuigelingenzorgwagen om in de plaatsen langs het spoor moeders en kinderen bij te staan.

De Blue Mountains
Onderweg naar de Blue Mountains rijden we door een afwisselend heuvellandschap dat aan Frankrijk doet denken.

We staan op een gratis camping in een natuurpark. Met verbazing zien we op de camping hoe andere kampeerders vlak op onze lip gaan staan, maar ook dat het ontzettend vol loopt. We zijn dit soort drukte niet meer gewend na de trip door de Outback waar we kampeerplekken vaak bijna voor onszelf hadden. Het heeft een heel andere sfeer dan de betaalde campings waar we de laatste tijd vaak gestaan hebben. Geen "grey nomads" die hoogstens gedag zeggen en zich terugtrekken in hun grote caravans met air conditioning en TV. Het staat nu vol jongeren met gehuurde of gekochte vijfdehands busjes en we komen een Duitse overlander tegen waar wij qua reiservaring een puntje aan kunnen zuigen. Veel gezelliger!

De Blue Mountains zijn prachtige canyons, zo steil dat gevangenen er vroeger niet uit konden ontsnappen.  Maar vooral bij de belangrijkste bezienswaardigheid is het een toeristisch gekkenhuis. Voor het eerst sinds Cairns moeten we weer betalen voor parkeren en we struikelen over de selfies makende Japanners. Hoe kort is het geleden dat we ieder uur één auto zagen?

Kerst in Sydney
In de buurt van Sydney komen we in een andere wereld, zeker de dag voor kerst. Rondrijden bij de supermarkt om een parkeerplaats te vinden, een plek op de camping op het overflowveld en dan nog de hoofdprijs betalen omdat het de vakantieperiode is. We hebben wat extra lekkere dingen gekocht voor kerst, maar een kerstdiner met twee pitten en een kleine koelbox kent toch zijn beperkingen. Op de camping zijn om de kerstsfeer te verhogen veel caravans voorzien van gekleurde, knipperende slingers en sterren. Hoewel alle winkels op Eerste Kerstdag dicht zijn is het in Sydney een gezellige drukte langs het water en bij het Opera House. Ook de botanische tuin is prima bij dit weer. Om ons te herinneren dat het kerst is wordt ons regelmatig door wildvreemden Merry Christmas toegewenst.
Tweede Kerstdag is er veel meer open: Paddy Market, een grote bazaarachtige markt in Chinatown, een Chinese tuin en de vismarkt die eigenlijk uit alleen restaurants blijkt te bestaan.

Richting Melbourne
Door een landschap dat herinneringen aan Zuid Duitsland oproept rijden we Sydney uit naar het zuiden. Na kerst barsten de Australische zomervakanties los en is het heel druk met regelmatig files. Het wordt pas rustiger als we de weg langs de kust verlaten richting binnenland.

Nas een tussenstop in Morton National Park, een prima zwemplek,  zakken we af langs de kust tussen al het vakantieverkeer; de wegen zijn er duidelijk niet op berekend. We eindigen op een  prachtig gelegen overvolle, maar gezellige camping met veel te weinig sanitair voor de kerstdrukte. Er staat ook een ander slag Australiërs dan we tot nu toe ontmoet hebben: rondom muziek, de motor een half uur laten stationnair draaien om de accu op te laden voor de koelkast, loslopende honden en rijkelijk vloeiend bier, vuur dat niet goed uitgemaakt wordt. Het zijn dingen die ons op andere plekken van de wereld niet zouden verbazen, maar die we hier tussen de keurige caravans nog niet gezien hebben.

Oud en Nieuw
Voor oudejaarsavond gaan we naar Cobargo, een klein historisch plaatsje. We hopen zo iets van het Australische Oud en Nieuw mee te krijgen. We gaan  voor de verandering eens in de pub eten. Michelin-sterren mag je niet verwachten, maar het is wel gezellig met twee gezinnen die ook op de camping staan. Het oudejaarsavondgebeuren in het dorp blijkt te bestaan uit het optreden van een lokale band die hard en vals zingen tot een weinig aantrekkelijk geheel weet te combineren, maar wel de jeugd op de dansvloer inspireert. Om tien voor twaalf worden er een paar vuurpijlen afgeschoten, daarna gaat de band weer verder. Wifi is goed en daarom kunnen we eerst naar een Nederlandse oudejaarsavondconference van vorig jaar kijken (we lopen tien uur voor, dus de nieuwe is er nog niet) en daarna naar het wereldberoemde vuurwerk in Sydney. We hebben nog even overwogen ervoor in Sydney te blijven, maar dat had een week langer Sydney betekend. Als we horen dat mensen al vanaf elf uur 's ochtends een plek bezet houden, voor goede plekken een toegangsprijs van meer dan €250 gevraagd wordt en de toeschouwers een geweldige plensbui op hun hoofd gehad hebben zijn we helemaal blij dat we niet gewacht hebben op een vuurwerkshow van een kwartier. Oud en nieuw merk je verder alleen aan het feit dan willekeurige voorbijgangers je zowel op oudjaar als op nieuwjaar een Happy New Year toewensen. Om tien uur 's ochtends is het bij de kinderen ook nieuwjaar en bellen we ze.

Om de vakantiedrukte te ontvluchten gaan we naar de parken in het binnenland.  We staan meestal op (gratis) campings in het Nationale Park. Ze liggen bijna altijd op prachtige plekken, maar hebben niet meer dan een toilet.
Vaak in de buurt van (maar bij voorkeur niet onder) grillige hoge bomen met volop afgebroken stammen en takken. Voortdurend horen we er vogels. We zien volop kangoeroes en veel holen van wombats, maar de wombats zelf zien we niet. Een keer laat Jan nog even de drone op. Het moet een kort vluchtje worden want de batterij is niet vol bij de start en dat blijkt maar goed ook. Net na de landing komt uit het niets de politie het terrein oprijden, maar een heterdaadje zit er niet meer in. Onverrichterzake vertrekt de auto weer. Eens in de paar dagen staan we op een gewone camping om te kunnen douchen, water bij te vullen en te wassen. 

Na een dagje aan zee bij de uitstroom van de Snowy River in zee bezoeken we de Buchan-grotten, een van de highlights van Victoria. En inderdaad is het lang geleden dat we zulke grotten gezien hebben, ook door de uitgekiende belichting. We kamperen in Snowy River National Park. Wanneer we komen is het rustig, maar het wordt heel gezellig wanneer een groep Afghaanse families arriveert die in dezelfde voorstad in Melbourne wonen en ieder jaar samen gaan kamperen.

De camping erna hebben we buren op de camping met twee kleine kinderen. De vader is met de oudste het bos ingegaan en is nog niet terug tegen donker tot grote zorg van de moeder. We zitten op een plek zonder telefoonbereik. Net als we ons voorbereiden om voor haar naar de politie te gaan (via een onverharde, smalle, steile weg) komen de twee tevoorschijn.
 
Na een stop in Walhalla, een oud goudmijnwerkersdorpje waar veel van de huizen en gebouwen weer zijn opgebouwd in de oorspronkelijke staat rijden we via de Australische Alpen naar St. Andrews. We gaan er naar een niet zo groot maar heel gevarieerd hippie-achtig marktje met kleding stijl jaren zestig, waarzeggers en allerhande prullaria. Het landschap doet wat denken aan centraal Frankrijk.

Een van de belangrijke bezienswaardigheden van Australië is de Great Ocean Road. We zitten nog steeds midden in de zomervakantie en bovendien in het weekend en dat zullen we weten ook. Melbourne zijn we snel langs, maar aan de kust gaat het langzaam en veroveren we met moeite en voor veel geld een campingplek op een volgeboekte camping. De plek is wel bijzonder: vlak erachter loopt een weg met bomen met koala's die voornamelijk slapen maar ook klimmen. De Great Ocean Road voert langs de diepblauwe oceaan met witte schuimkoppen en steile kliffen. We rijden via een kronkelige, smalle weg het regenwoud weer in met de watervallen onder hoge bomen en tussen grote varens. Als we nog even wandelen horen we gekraak en valt daarna een boom spontaan om; en dat op een zonnige windstille dag. 's avonds rukken we voor de tweede keer tevergeefs uit. Drie Duitse vrouwen zijn vlakbij toeristen tegengekomen die van een helling zijn afgegleden en nu vastzitten. We rijden erheen om ze los te trekken, maar ze blijken al weg te zijn.

We komen door drie delen van Australië die karakteristiek zijn voor het land: de oostkust, Cape York en het begin van de Outback.

De oostkust ligt ten oosten van de Great Dividing Range, na de Himalaya en de Andes de langste (maar zeker niet de hoogste) bergketen ter wereld. Het heeft een relatief mild klimaat met voldoende regen en is daarom dichter bevolkt. Langs de kust en in de bergen zijn nog stukken tropisch regenwoud te vinden, waarvan de meeste als nationaal park beschermd worden en die als geheel op de UNESCO werelderfgoedlijst staan. Ook in de droge tijd krijgt het regenwoud aan de kust voldoende vocht door dauw van lucht die vanaf zee aangevoerd wordt. Geïsoleerde stukken regenwoud in de bergen krijgen vocht doordat het water in de lucht vanaf de oceaan als dauw en tegen de berg op neerslaat en het er ook meer regent. 

Vanaf Fraser Island zijn we de baai naar Hervey Bay overgestoken; het is de walvissenkraamkamer. We zijn nog in de goede periode voor een fantastische excursie. We zien uit het water en in een boog springende kalveren, gezwaai met staarten en ook dolfijnen die een heel stuk met de boot meezwemmen. Soms zijn de walvissen zo dichtbij dat we de patronen op hun huid kunnen zien.

De campings in de natuurparken liggen vaak op geweldige plekken: midden in het regenwoud of aan de rand van het regenwoud direct achter het strand. Het Eungella National Park is zo'n plek. We worden er wakker tussen de junglegeluiden en gaan snel op pad voor een wandeling langs de rivier. Wat een ongelofelijke variatie aan planten en bomen. De bomen weerspiegelen in volmaakte harmonie in het spiegelgladde water. In de rivier zien we vogelbekdieren en ook heel veel schildpadden. Aan de  rimpelingen is te zien dat een dier aan het werk is. In een ander deel van het park, de Finch-Hattonkloof, maken we een wandeling door het nevelwoud die eindigt bij een waterval met een meertje waar we na een paar dagen niet douchen zeker gezwommen zouden hebben als we zwemspullen bij ons gehad hadden. De parken zijn altijd prima verzorgd: sanitair beperkt zich meestal tot toiletten, maar is wel netjes en langs de paden staan vaak borden met informatie over de natuur of de oorspronkelijke bewoners. Soms zwemmen we in de rivier ter vervanging van een douche.

Bij Etty Bay komt het tropisch regenwoud tot aan het strand. Grote rotsblokken scheiden stukken strand af. In het natte zand zien we prachtige door krabben gemaakte figuren. Er is een kasuaris die af en toe over het strand en over de camping scharrelt. Op een ochtend loopt de kasuaris weer over de camping en kijkt of hij ergens iets kan snaaien. Dat blijkt te lukken bij onze ontbijttafel. Margriet verdedigt het erop liggende fruit manmoedig (vrouwmoedig?), maar een appel wordt het slachtoffer. De kasuaris bijt hem niet door, maar blijft net zo lang jongleren tot hij hem in een keer in kan slikken. Er wordt gewaarschuwd dat de dieren niet gevoerd moeten worden, maar gelukkig is fruit het standaard dieet van de vogels, dus we hopen dat de schade beperkt is.

Een prima manier om het regenwoud eens van boven te bekijken is de Skytrain kabelbaan. Onderweg stappen we twee keer uit: een keer voor een rondleiding met een ranger en een keer om watervallen te bekijken. De eindbestemming Kuranda is niet zo leuk, het is een toeristisch gekkenhuis.

Het gebied is ook na de vakanties erg toeristisch: op een ochtend staan we om kwart over zes met een groot deel van de camping op het strand om naar wallaby's en kangoeroes te kijken die bij zonsopgang mangrove en zeewier komen fourageren. Op zich natuurlijk gedrag, maar we voelen ons toch wat genept als blijkt dat de dieren door de camping bijgevoerd worden.

Het is ook gebied voor de "Grey Nomads", gepensioneerden die met een grote caravan getrokken door een sterke 4x4 langdurig rondtrekken door gebied met goede, verharde wegen. Een typisch bijbehorend verschijnsel is een samenzijn van campinggasten aan het einde van iedere middag; iedereen met zijn eigen drankje. Hoewel we bij de doelgroep zouden moeten horen voelen we er ons toch niet helemaal thuis. Overlanders zien we daarentegen weinig: de meeste buitenlanders huren een auto of camper. De enige overlanders die we ontmoeten zijn Henry en Anna, (Backroad Vagrants) die we kennen van internet en met wie we hebben afgesproken. Zij zijn over land van Europa naar Vladivostok gereisd en trekken nu in Australië rond.

We logeren een paar dagen bij Robert en Clary, in de buurt van Cairns. Het zijn overlanders die we in Namibië en in Nederland ontmoet hebben en die in Australië wonen. Hoewel ze heel druk zijn met de voorbereidingen van hun volgende reis naar Zuid Amerika en met dingen regelen voor hun huisvesting in Australië is het ontzettend gezellig en krijgen we handenvol tips over te bezoeken plekken. Cairns zal voorlopig de laatste grote plaats zijn waar we komen, dus willen we nog wat dingen regelen: de drone die niet meer vliegt na een vastgelopen ventilator door zand bij de landing en de luifel worden gerepareerd.

Cairns is ook te vertrekpunt voor een trip naar het Great Barrier Reef. Het is nog steeds prachtig, hoewel de verbleking in vergelijking met achttien jaar geleden, toen we met de kinderen in Australië waren, treurig stemt. Jan doet nog een "safari", een snorkeltrip met een maritiem bioloog. Ze vertelt veel over wat we tegenkomen, maar het kost moeite om het te volgen in combinatie met tegen de stroom in snorkelen en onder water kijken.

In Tjapukai, een cultureel centrum van de Aboriginals maken we kennis met de oudste bewoners van Australië.

Cape York is de noordoostelijke punt van Australië, een nauwelijks bewoond gebied met prachtig tropisch regenwoud en een rudimentaire infrastructuur die veelal alleen met een 4x4 toegankelijk is. Via een grotendeels onverharde hoofdas is het noorden bijna het hele jaar bereikbaar, maar veel andere tracks zijn alleen in de droge tijd begaanbaar, worden bij voorkeur niet alleen gereden en vereisen een volledige "recovery set" van zandplaten, lier, sleeplint, airjack, etc. Veel videopnames van door rivieren ploeterende LandCruisers zijn hier gemaakt. Voor ons is offroad een middel om op een mooie plek te komen en geen doel en omdat we zo afhankelijk zijn van een betrouwbare Dappere Dido als huis en als vervoermiddel kiezen we bij voorkeur de beter begaanbare wegen en tracks. Maar wanneer we samen met een ervaren offroad-rijder een niet al te exotische track kunnen doen zullen we het niet laten.

We rijden via Cape Tribulation, een gebied met prachtige wandelingen door regenwoud en mangrovebos, langs de kust naar Cooktown. Na het bord "vanaf hier alleen 4x4" wordt het interessant. Het is het punt waar we toen we in 2000 met de kinderen in Australië waren zijn omgekeerd en begint met een kleine doorwading. Daarna volgen borden "4WD low range inschakelen, helling van 31 graden". Dappere Dodo laat zich niet kennen en we komen er goed doorheen. 

Ook ten noorden van Cooktown hebben we weer prachtige kampeerplekken, bijvoorbeeld bij Elim Beach. Het is een fantastische plek aan het strand met uitzicht op mangroves en duinen met zand dat zo wit is dat het wel sneeuw lijkt. Na een bezoekje aan de Coloured Dunes rijden we naar Lakefield National Park. We zijn nu ten noorden van het tropische regenwoud. Het landschap wordt veel openener en droger, een effect dat nog versterkt wordt doordat veel lage begroeiing (moedwillig) is weggebrand. We zienaf en toe een auto. In het begin zijn er nog stukken asfalt, later is het alleen nog goed berijdbaar gravel. Aan het einde van de droge tijd is het een kale bedoening en zijn veel bomen hun bladeren kwijt. Er zijn wel heel veel vogels en ook springen overal wallaby's rond.

De camping in Lakefield N.P.  Ligt bij een van de weinige rivieren die aan het einde van de droge tijd nog water hebben. Het zit er daarom vol met vogels. Voordat we vertrekken en bij de lagunes onderweg scoren we nog een paar nieuwe soorten. Via goede gravelwegen rijden we naar Coen, waar we voor het eerst wild kamperen.

Wanneer Margriet 's ochtends wakker wordt heeft ze zoveel last van een pijnlijke knie dat ze nauwelijks kan lopen. Omdat de pijn na het opstaan wat minder wordt besluit ze nog niet meteen naar een dokter te gaan, die overigens moeilijk te vinden is in dit gebied.

We rijden over goede gravel afgewisseld met stukken asfalt naar Chili Beach, weer zo'n mooie kampeerplek in een nationaal park, in het tropisch regenwoud direct aan zee. Het is mooi om de grillige vormen van de bomen aan het strand te zien, regelmatig blootgesteld aan stormen en cyclonen. De palmen staan schuin naar de zee toe alsof ze zich schrap zetten voor de volgende storm. Het waait steeds hard, maar doordat we een prima beschutte plek hebben, hebben we daar geen last van. Om verder naar het noorden te gaan via goede tracks moeten we 125 km terug rijden en daarna 100 km, maar er is ook een track die doorsteekt naar het noordwesten. We informeren eens bij andere campinggasten. Er zitten een paar redelijk diepe doorwadingen in en wat andere uitdagingen. We zullen deze korte weg alleen te rijden als we het met een andere auto samen kunnen doen. Aan het weer merken we dat het regenseizoen nadert: snel overdrijvende donkere wolken en een broeierige atmosfeer, maar het regent nog niet.

De volgende dagen zit er absoluut geen vooruitgang in de knie van Margriet. Daarom besluiten we niet verder Cape York in te gaan, maar terug te gaan naar de bewoonde wereld voor een artsenbezoek. Hoewel sommige stukken weg slecht zijn rijden we 400 km. We komen door grote, droge gebieden met eucalyptusbomen. Vaak is de ondergrond schoongebrand. Kraaien vliegen op het laatste moment weg wanneer we weer voorbij een doodgereden wallaby of kangoeroe komen. 

Jan bekijkt onderweg nog Aboriginal-rotsschilderingen en reliëfs, waarvan de oudste 11.000 jaar oud zijn. In Australië zijn de oudste rotsschilderingen van de wereld gevonden.

Robert & Clary hebben een afspraak voor Margriet bij het medisch centrum gemaakt. Het resultaat is voorlopig zoveel mogelijk rust voor het been en een MRI als er binnen twee weken geen verbetering is. We overleggen of we terug zullen gaan naar Cape York, maar besluiten, ook in verband met de tijd, richting Outback te gaan.

De Outback is het hele binnenland van Australië, dunbevolkt savanne- woestijngebied met extensieve veeteelt en mijnbouw als voornaamste economische activiteiten.

Door een overgangsgebied met veel boomgaarden rijden we naar Chillagoe waar we een van de grotten van Chillagoe, een oude kopermijn  en ook bijzondere rotsformaties en Aboriginal rock art in de buurt bekijken. De rock art is zo dicht bij de parkeerplaats dat Margriet er naartoe kan lopen.

Voor onze boodschappen kunnen voorlopig niet meer terecht bij een van de grote supermarktketens maar zijn we aangewezen op de "General Store", één winkel in het dorp die "alles" verkoopt. De breedte van het assortiment doet niet onder voor V&D vroeger, maar de diepte is heel klein: aardappels en melk, maar ook kruiwagens, werkschoenen, gas en feestkleding. Brood (alleen zacht wit) van het maximaal houdbare, maar minimaal smakende soort wordt in de koeling bewaard. De winkelier begroet ons alsof we hem al jaren kennen omdat we hem eerder elders in het dorp de weg gevraagd hebben.

Dappere Dodo is bijna in Brisbane en wij vliegen er nu achteraan. Onze reis dreigt twee keer in de problemen te raken, maar verloopt uiteindelijk volgens plan. Normaal checken we altijd zo vroeg mogelijk in, maar dat moest nu tot Schiphol wachten omdat de KLM het visum wil controleren. We dreigen plotseling op de wachtlijst te belanden, maar dankzij de frequent-flyerkaart van Jan is dat snel opgelost. Bovendien blijkt op onze tussenstop in Singapore dat één visum ongeldig is omdat er twee letters on het paspoortnummer verwisseld zijn; ook dit wordt snel opgelost. Ondanks twee nachten op een vliegtuigstoel komen we nog redelijk fris aan. In Brisbane heerst een lenteachtige stemming met veel picknickende Australiërs in het park in het nog net te koude weer.

We komen op zondag aan en volgens plan moet Dappere Dodo op maandag aankomen. In het beste geval hebben we de auto dan donderdag. De eerste dagen hebben we daarom een AirBnB en vermaken ons in Brisbane. We gaan een paar keer met de boot over de rivier naar het centrum, naar een dierentuin met Australische dieren, naar Chinatown en naar een mooi natuurgebied dat goed met openbaar vervoer te bereiken is. Op een avond  gaan we naar Eat Street, een kleurrijke verzameling eettentjes met een zeer uiteenlopend aanbod op een oud containerrein.

Op een marktje zien we een Hollandse kraam met poffertjes, haring, kroketten en vergelijkbare lekkernijen waar we nu nog geen behoefte aan hebben, maar over een half jaar vast wel. Als we uit eten gaan maken we kennis met BYO (bring your own), iets waar meer restaurants mee adverteren. Er worden geen alcoholhoudende dranken verkocht, maar iedereen neemt zijn eigen bier of wijn mee. Er wordt gevraagd wat je bij je hebt en de bijpassende glazen worden neergezet. Overal in de stad staan leenfietsen die je gratis kunt gebruiken voor ritten van minder dan 30 minuten. De enige catch: als alle plaatsen bezet zijn wanneer je de fiets terug wilt brengen moet je hard naar een andere plaats fietsen of betalen.

In de meeste opzichten werkt het land heel efficiënt, maar soms zien we eigenaardige dingen, waarschijnlijk door vakbondsinvloed: in de (heel rustige) straat van onze AirBNB moet de stoep open gemaakt worden, waarschijnlijk om iets aan een leiding te doen. Eén man is bezig met een graafmachientje en één met een schep, met kegels en borden is aangegeven waar je mag lopen. Toch staan er nog twee extra mensen bij om het verkeer te regelen. 

We beginnen meer eigenaardigheden te ontdekken: wandelaars die elkaar tegemoet komen groeten niet, maar iedereen die uit de bus stapt dankt de chauffeur (die veel te ver weg zit om het te kunnen horen).

De boot met Dappere Dodo mag uiteindelijk woensdagochtend aanleggen. Dat betekent date we in het gunstigste geval op maandag de auto hebben. We hadden onze AirBNB gehuurd voor de tijd dat we in elk geval met de auto bezig zouden zijn, maar omdat  het langer duurt verhuizen we voor het weekend naar een andere plek. Net als bij onze vorige accommodatie staat het vol met frutsels en liggen overal spullen opgeslagen: twintig stuks lipstift, een medaille uit 1980, een collectie glazen die goed in een studentenhuishouden zou passen, beeldjes, schilderijtjes, alles staat vol. In Australische lifestylebladen zien we hetzelfde. Met Diana, de verhuurster van ons eerste appartement klikt het heel goed.  Ze nodigt ons zelfs uit voor een afscheidsdiner.

De grootste hindernis bij het invoeren van een auto is de quarantainekeuring. Men wil absoluut niet dat levende organismen binnenkomen die het Australische ecosysteem bedreigen. Ondanks al het poetsen van ons en poetsbedrijven zakt Dappere Dodo voor de eerste keuring: er is potentieel gevaarlijk materiaal in de motorruimte en radiatorgrill gevonden. Balen dus. Gelukkig kan onze lokale agent  een snelle wasbeurt en herkeuring regelen. Onze agent legt uit dat we de tweede keer wel zullen slagen. Hij heeft nog nooit meegemaakt dat een auto twee keer zakt. Maar wanneer we in de haven aankomen om Dappere Dodo op te halen blijk dat we de primeur hebben: Dappere Dodo is weer gezakt is voor het quarantaine-examen. Er is gras gevonden tussen de grille die verwijderd moest worden voor inspectie en de radiator. Dat kost dus weer minimaal een dag extra. De dag van de derde keuring belt de agent al vroeg. En kan deze ochtend een inspectie plaatsvinden, maar er zijn problemen om gras tussen de radiator en de airconditioning vandaan te krijgen. Moet de radiator losgehaald worden? Dat lijkt geen gemakkelijke actie en er wordt vanaf gezien. Uiteindelijk komt aan het einde van de ochtend het verlossende telefoontje: Dappere Dodo is vrijgegeven. We gaan direct naar de haven en daar staat hij te glimmen!

Onderweg naar het noorden komen we langs wat bezienswaardigheden die wij niet zo bijzonder vinden, maar de Australiërs wel: een stuk of zeven bergen die uit het vlakke land omhoog komen en een historisch plaatsje, eigenlijk niet meer dan een winkelstraatje met wat (naar Australische begrippen) oudere gebouwen.  We vinden een kleine camping met ruime plekken gerund door een man met een lange baard die ook de General Store bestiert en die nauwelijks te verstaan is. Dit begint op het echte Australië te lijken.

In Eumundi is een van de grootste markten van Australië met ongeveer 400 kramen. Kunstvoorwerpen, levensmiddelen, kleding, huishoudelijke artikelen, maar ook waarzegsters. Made in Australia en low environmental impact zijn belangrijk; veel is zelf gemaakt en er zijn veel originele ideeën.  Queensland wordt "Sunshine State" genoemd en we zijn aan de Sunshine Coast maar het regent het dat het giet. Toch maken we een korte wandeling in het Noosa Nature Reserve.

Met alle voorbereidingen hebben we de reguliere autobeurten niet helemaal in de gaten gehouden. Gedeeltelijk is het wel gedaan, maar vooral olie verversen is hard nodig. Het lijkt verstandig dit te doen voor we aan zwaar werk op Fraser Island beginnen. We realiseren ons te laat dat de Australiërs het om onduidelijke redenen nodig vinden om de verjaardag van de Engelse koningin te vieren en dat daarom alle werkplaatsen gesloten zijn. Dat wordt dus een dag later naar Fraser Island. Het weer is prima, dus we willen de wandeling door Noosa Nature Reserve wat uitgebreider over doen. Dat blijkt een slecht plan. We hebben een ingang naar het park vlak bij de kust uitgekozen en we zien dat de Australiërs niet ademloos voor de TV naar het defilé zitten te kijken, maar massaal naar het strand gaan. We lopen hopeloos vast en gaan maar door naar een leuk landelijk campinkje waar we de eerste kangoeroes in het wild zien. 

Fraser Island is het grootste zandeiland ter wereld. Delen van het strand kunnen alleen bij eb bereden worden en omdat de laagwatertijden ongunstig zijn nemen we een  weg binnendoor. Helaas blijkt onze kaart niet te kloppen: de weg eindigt opeens op het strand. We besluiten het risico niet te nemen en rijden terug. Wanneer we door het diepe, mulle zand het strand af rijden is het vol op het gas om niet vast te komen zitten. De koppeling protesteert met rook en stank (nog een gevolg van ons Medellin-avontuur). Een vergelijkbare situatie later lossen we veel eleganter op, maar het off-road rijden moet toch weer even wennen. We kamperen op een prachtige plek aan het strand. 

Nog voor we de volgende dag goed en wel uit bed zijn zien we onze eerste dingo, een soort solitair levende lokale wilde hond. Hij is waarschijnlijk al door toeristen verpest want hij blijft in onze buurt staan draaien in de hoop dat er iets te eten is. Over het harde zand van het strand bij laagwater rijden gaat prima en door ervaring wijs geworden komen we zonder problemen van het strand af. We rijden een merenroute, een mooie tocht met veel zacht zand, ook hier zonder problemen. Het rijden is het binnenland is lastig, vooral door de paden met grote uithollingen. Bij moeilijke passeermanoevres zijn het gelukkig vaak de Australiërs die een plekje aan de kant zoeken. We zien de stereotiepe auto's: LandCruisers met daktenten, dubbelassige off-road vouwcaravans, dikke antennes voor het bakkie en bull bars met houders voor vier hengels. Op de picknickplaatsen zien ook de stereotiepe Australiërs: zware, getatoeëerde, bebaarde mannen met een blik bier in de hand rondom de barbecue. Australiërs rijden overigens bij alle getijden en zelfs in het donker over het strand . 

We gaan niet helemaal naar het noorden van Fraser Island: er zijn nauwelijks tracks in het binnenland en ook geen bijzondere bezienswaardigheden meer. Het wordt dan heen en weer rijden naar niets. Wanneer we ons goed en wel geïnstalleerd op alweer een prachtige kampeerplek breekt een geweldige onweersbui los. Wie zei ook weer "Queensland Sunshine State". Als Jan probeert de plas regenwater van de nieuwe luifel af te laten lopen breekt een profiel. Balen…

Als  we het strand afrijden zien op de valreep kans om vast te komen zitten in het zand, maar dat duurt gelukkig niet langer dan vijf minuten. Op een smal pad komen we voor het eerst een auto tegen die geen uitwijkplaats zoekt om ons erdoor te laten, maar domweg blijft wachten tot wij een heel eind achteruit gereden zijn naar een breder stuk; het is een politieauto. En in plaats van dat hij dankbaar is voor de moeite die we gedaan hebben houdt hij ons aan en wil papieren zien. Hij betwijfelt of onze verzekering geldig is. Gelukkig weet hij nog minder van de regels voor autoinvoer in Queensland dan wij, dus we bluffen ons er doorheen. Hij noteert Jan's (Nederlandse) telefoonnummer en zegt navraag te zullen doen en eventueel papieren te zullen sturen. Daar horen we dus nooit meer iets van.

De ontmoeting met de politieagent is toch aanleiding verder te graven. Het probleem met dit soort dingen in Australië is dat de eisen per staat verschillen. Onze shipping agent komt er na lang zoeken alleen achter wat de regels in zijn staat Victoria zijn, niet in "onze" staat Queensland. Drie mensen bij onze verzekeraar kunnen ons ook niet echt verder helpen en uiteindelijk gaan we naar de lokale RDW. Tenslotte vinden twee mensen daar het antwoord: we moeten wel alsnog een verplichte WA-verzekering afsluiten, maar de auto hoeft geen lokale APK te ondergaan en er zijn ook geen Australische nummerborden nodig.

Na bijna anderhalf jaar in Nederland te zijn geweest zijn we klaar om weer op reis te gaan, dit keer naar Australië. Het basisidee is om op reis te zijn in de Nederlandse winter en in Nederland te zijn in de zomer en op die manier in een aantal jaren naar Europa terug te reizen. Hoe lang we erover doen en hoe de route zal zijn weten we nog niet; de voorwaarden voor reizen door zuidoost Azië veranderen voortdurend, dus het heeft weinig zin om daar nu al over na te denken.

We willen starten in Brisbane en dit jaar vooral het zuiden van Australië en ook Nieuw Zeeland doen. Voor het noorden van Australië zijn we waarschijnlijk al te laat in het seizoen als we eind september de auto hebben.

We hebben visa en voor onze Toyota LandCruiser Dappere Dodo een Carnet de Passages, de verscheping is geboekt en Dappere Dodo is ingeleverd in Antwerpen voor containertransport. We gebruiken voor  de verscheping de agent die ook het transport van Colombia naar België geregeld heeft; dat ging toen heel goed. Het is een Zwitsers bedrijf; het lijkt niet zo voor de hand liggend voor een agent in zeetransporten, maar waarschijnlijk kunnen ze vanaf de bergen alle havens goed overzien.

Toen we uit Zuid Amerika terug kwamen hadden we besloten dat het nodige aan het interieur moest gebeuren. In de eerste plaats reparaties, vooral het tentdoek, maar we wilden ook fundamentele veranderingen aanbrengen. Vooral wilden we comfortabeler kunnen zitten: het was slecht bevallen dat we hoog in de Andes, waar je 's avonds naar binnen moet zodra de zon onder is, de hele avond schuin voorover op oncomfortabele bankjes moesten zitten. Ook wilden we graag in noodgevallen beneden kunnen slapen, de elektriciteit opschonen en zorgen dat onderdelen en bagage beter bereikbaar waren.

We vonden niemand die het ombouwproject volgens ons plan wilde doen en besloten daarom uiteindelijk  het zelf aan te pakken; het kwam neer op het volledig leegslopen van het interieur en opnieuw opbouwen. Omdat we geen enkele ervaring met een dergelijk project hadden konden we geen planning maken. Uiteindelijk was het resultaat dat we half september begonnen en na zo'n 1500 uur werk en een paar korte proeftochten in juni klaar waren.

​Meer technische details zijn te vinden in de sectie over de ombouw op onze site.

De belangrijkste uitdaging voor verscheping naar Australië is dat de auto "showroomschoon" moet zijn: al het zand en modder moet eraf zijn en insecten mogen al helemaal niet. Australië wil zoveel mogelijk vermijden dat schadelijke organismen uit andere delen van de wereld het continent binnen komen. Bij binnenkomst van de container wordt dat zorgvuldig gecontroleerd en als het niet naar wens is (we horen verhalen van douaneambtenaren die met witte handschoenen over de auto gaan) dan moet de auto een etmaal ergens in een tentje met een eng gas, iets wat minimaal een hoop tijd en geld kost.

Voor ons dus een aardige klus om vijftig landen vuil eraf te krijgen en te zorgen dat ook alle spullen die mee gaan helemaal schoon zijn. Dat betekent poetsen, poetsen, poetsen...

Het woongedeelte doen we zelf, voor de rest gaan we naar de schoonheidsspecialist, een gespecialiseerd poetsbedrijf. Daarna gaan we nog naar de pedicure: een ander filiaal van het bedrijf waar ze de onderkant beter kunnen doen.

Ook de verzamelde stickers hebben eraan moeten geloven, dus tot Australië hebben we een anonieme schoonheid; we hebben 50 vlaggenstickers en een opplakbare routekaart bij ons.