​Na 1001 nachten (eigenlijk 1005) onderweg te zijn geweest in het Midden Oosten, Afrika en Zuid Amerika sinds augustus 2013 zijn we terug in Nederland. Dapper Dodo, onze auto zit in de container, de container staat op de boot en de boot vaart richting Antwerpen. Voorlopig weer familie en vrienden ontmoeten, een normaal huis en winkels die van alles voorzien zijn. Maar ook Dappere Dodo opknappen na bijna 125.000 km over de meest uiteenlopende wegen en plannen maken voor een volgende reis. Dit is daarom voorlopig onze laatste blog.

Wat statistiek van de totale reis:

Dagen op reis: 1.005
Bezochte landen: 43
Overnachtingsplaatsen: 512
Autokilometers: 124.391
Liters getankte diesel: 15.559
Bekeuringen: 4 (€ 50 totaal)

​We komen door Mocoa, een onopvallend provinciehoofdstadje in zuidwest Colombia. Een paar weken later zullen we lezen dat er meer dan 250 doden en 400 vermisten zijn ten gevolge van een ontzettende modderstroom door de zware regenval van de laatste tijd. Ook lezen we regelmatig berichten van reizigers die soms wel een week vastzitten in Peru, doordat de Panamericana, een weg waarover wij ook gereden zijn, onbegaanbaar is door weggeslagen bruggen en stukken wegdek. De mensen waren blij met eindelijk regen, maar dit…

In de Desierto de Tatacoa in Colombia hebben zich door erosie prachtige vormen van zandsteen gevormd (video). Op de meest onmogelijke plekken staan hoge cactussen. We zien torens, grotten, maar ook gerimpelde heuveltjes die als een doek in het landschap gedrapeerd lijken. Het gebied staat toeristisch nog in de kinderschoenen: paden zijn niet aangegeven, niemand verkoopt toegangskaarten en we zien nauwelijks andere reizigers.

De rit de volgende dag richting noordwesten naar Salento begint door heel afwisselend landschap: maar een paar kilometer nadat we de woestijn uit zijn rijden we door de rijstvelden. Het miezert wel de hele dag. Het venijn van de rit zit in de staart: de laatste keer de Andes over via een weg die overbelast is met voortkruipende vrachtauto's. Maar we worden beloond met een camping met prachtig uitzicht over de koffievelden onder de wolken. Vanaf dit moment zullen we iedere dag regen hebben tot we aan de kust zijn.  De eerste ochtend besteden we aan het regelen van de terugreis naar Nederland. Data voor het vervoer van Dappere Dodo worden definitief gemaakt en we bekijken de vluchtmogelijkheden. Daarna gaan we Salento (video) in, een plaatsje met leuke, bont geschilderde huisjes.

We krijgen een privérondleiding op een koffieboerderij (video). We zijn aan het begin van de oogsttijd, dus we kunnen goed zien hoe de bessen groeien en hoe rijpe bessen eruit zien. De boerderij is zoveel mogelijk zelfvoorzienend. Bananen en allerlei andere planten staan tussen de koffie. Het verbetert de kwaliteit van de grond en helpt erosie tegen te gaan.

Een nieuwe koffieplant geeft na 3,5 jaar voor het eerst vruchten. Na vijf jaar oogsten wordt hij afgezaagd en geeft dan na twee jaar weer vruchten. Na drie rondes worden ze afgedankt. Het grootste probleem is bestrijding van een inspectie dat in de bessen gaat zitten. Na het oogsten wordt de schil van de bonen gehaald en worden de bonen gewassen. Tenslotte worden handmatig de goede bonen uitgezocht, een proces dat we ook in Ruanda al gezien hadden.

De Cocora-vallei waar de dag erop heen gaan staat vol met waspalmen. Deze beschermde palmen zijn uniek voor Colombia. Ze bestaan uit een tientallen meters lange kale stam met een bladerkroontje in de top en kunnen wel honderd jaar worden. Onze wandeling door de vallei heeft iets magisch door de intens groene hellingen met de lange, kale bomen in mantels van wolken en optrekkende mist. De paden waarover we lopen zijn minder: paard rijden is een populaire toeristische bezigheid en door de regen die iedere dag valt en de paardensporen veranderen de paden in één grote modderbende. Volgens de Bradt reisgids zouden we in de droge tijd moeten zijn, maar het weer in dit deel van Colombia leest beslist een andere gids.

De highlight in Salento is Kasaguadua, een privé National Reserve. Het is voormalige koffieplantage waar oorspronkelijke Colombiaanse vegetatie teruggebracht het wordt. Het is het levenswerk van Carlos, een van de drie mannen die het natuurgebied met een kleine bijbehorende lodge runnen, en dat is te merken aan het enthousiasme waarmee hij vertelt in uitstekend Engels. Geen opsomming van plantennamen en hun inheemse gebruik, maar een uitleg hoe planten anders zijn in een gebied zonder seizoenen en met overvloedige regen en zon. 

Het oorspronkelijke gebied is cloud forest: veel planten gebruiken hun wortels alleen om stevig te staan, maar halen alle voedingsstoffen uit de lucht. We zien een beekje met water dat niet van de regen komt, maar van gecondenseerd, door bomen opgevangen water. en verschil tussen tropisch nevelwoud en een gematigd klimaat is bijvoorbeeld de manier waarop bomen hun bladeren verliezen: willekeurig een deel van de bladeren door het hele jaar heen, op één moment volgens een biologische klok die een evolutionair overblijfsel is van de tijd dat in het gebied nog seizoenen waren en bomen die in lagen groeien, waarbij verschillende lagen corresponderen met verschillende seizoenen. Er zijn niet tachtig verschillende soorten bomen en planten zijn zoals in een Oosteuropees bos, maar bijna drieduizend. Er is een "zaadbank", zaden van heel veel verschillende planten die verspreid worden door de sporen van planten en jaren kunnen wachten tot ze opkomen. Wanneer een open plek ontstaat komen de planten op uit de zaadbank die het beste passen bij de omgeving. Vruchten zijn niet zo mooi en klaar om te eten zoals in een gematigd klimaat, waar de pitten zich in het goede seizoen, dus snel moeten verspreiden, maar hebben een lastige schil, zodat het eten meer in de tijd gespreid is en daardoor het gebied van verspreiding groter.

​We vertrekken naar Medellin met regen en mist en zo komen we ook aan. Tussendoor komen we door mooie, droge, soms zonnige landschappen. Het venijn zit weer eens in de staart als we nog even boodschappen willen doen in de hectische stad met steile, smalle straatjes. De eerste keer dat we Medellin ingaan dalen we met een busje dat misselijkmakend over de bochtige weg scheurend een kilometer daalt naar Medellín. Pas een half uur na aankost zit onze maag weer op dezelfde plek als toen we vertrokken. Medellin is geen stad van pittoreske koloniale straatjes, maar van kleurrijke dynamiek (video). Mensen wandelen of zitten op bankjes, er zijn volop straathandeltjes. Er is opvallend weinig politie. We zien landlopers die op de stoep liggen te slapen, maar geen zwerfkinderen of kinderen die kauwgom verkopen. We komen op een plein vol gigantische je bronzen standbeelden en op een plein met wel driehonderd palen. Het is moeilijk voor te stellen dat een stad die tien jaar geleden een van de gevaarlijkste ter wereld er nu zo uitziet.
We eten met de andere overlanders op de camping, onder andere met Maarten, de tweede Nederlander met auto met Nederlands kenteken die we in Zuid Amerika tegenkomen. Vanaf de camping is Medellín ook met twee kabelbanen te bereiken, dat doen we de tweede keer. We scheren over de boomtoppen van Parque Arví en over de hellingen van de stad. Het doel nu is de botanische tuin, heel gevarieerd en goed onderhouden; we lopen er tweeëneenhalf uur rond.

We hebben besloten om redelijk rechtstreeks richting Cartagena te rijden en nog een paar dagen aan de Atlantische kust te staan. De weg van de camping gaat via Medellin. In Medellín nemen we één keer een verkeerde afslag waardoor we in een ontzettend steil naar beneden gaand, smal, doodlopend straatje belanden. We kunnen dus niet anders dan te proberen achteruit rijdend de steile helling op terug te komen tot we kunnen keren. De koppeling protesteert met rook en stank, waardoor het een balanceeroefening wordt van vaart proberen te houden en tegelijkertijd nergens tegenaan rijden, hoewel dat centimeterwerk is. We komen boven en kunnen draaien, maar uiteindelijk toch niet zonder schade: we hebben met een zandplaat een kras op een geparkeerde auto gemaakt. Gelukkig kunnen we voor vijfenveertig euro het probleem afkopen; daar discussiëren we dus maar niet te lang over. De koppeling stinkt nog lang na, maar we merken geen probleem bij het rijden. De wijk waar het gebeurt is gelukkig geen gevaarlijke sloppenwijk, een niet geheel te verwaarlozen risico in Medellin; we worden door iedereen correct behandeld. Om Medellín uit te komen volgen we na dit spannende moment de route van de busjes tot we bij de autoweg langs de rivier zijn, zo zijn we zeker dat we niet nog een keer in de problemen belanden. Twee uur nadat we vertrokken zijn we de stad uit.

​We vertrekken in kille, dichte mist; het beloofde uitzicht is ongeveer vijf meter. Voor de laatste keer rijden we de Andes uit, het wordt warm en zonnig. Het overdadig begroeide, felgroene land verandert in velden met prachtige grote bomen, waarvan veel met roze bloesem. De volgende dagen zijn vooral luierdagen op twee campings aan de Atlantische kust.
Op de tweede camping staan hoge mangobomen waaruit af en toe met een harde knal groene vruchten vallen. In de buurt is de "moddervulkaan". De vulkaan beperkt zich tot af en toe een opborrelend blupje, maar je kunt een bad nemen in de modder en dat is wel grappig. Het is zo zwaar en stroperig dat je niet kunt zinken en het zou goed voor je huid moeten zijn. Het is in elk geval goed voor de foto's.

Onderweg naar Cartagena worden we door een groepje brommerrijders gemaand voorzichtig te rijden. Ze halen een bruin dier van de weg, zo groot als een kleine aap. Het blijkt een luiaard te zijn die ze voorzichtig in een boom hangen (video). Luiaarden hangen het grootste deel van de tijd op zijn kop opgerold stil in een boom. Het lijkt nog het meeste op een bruine handtas. Een keer per week komen ze naar beneden om te poepen. Omdat ze in een boom zo onopvallend zijn, is de kans te dat je er een ontdekt heel klein. Onze laatste trekdagen geven zo toch nog een beetje compensatie voor de nooit volgemaakte "big five".

Cartagena is een leuke stad met een mooi historisch centrum en dat is fijn, want we zullen er ruim een week zitten tot onze vlucht naar Nederland gaat (video). Buenos Aires en Cartagena zijn uiteindelijk onze favoriete Zuidamerikaanse steden. Het belangrijkste project in Cartagena is het verschepen van Dappere Dodo. Hij gaat naar Antwerpen samen met de Landrover van Glauco en Carolina uit Brazilië in een 40 ft container. Het voorbereiden van alle documenten bij de Colombiaanse agent Enlace Caribe gaat vlot en zonder grote verrassingen.  We moeten vijf miljoen Colombiaanse pesos aftikken als Dappere Dodo de container ingaat, dus we beginnen de pinautomaten maar vast te plunderen om een paar dagen multimillionair te kunnen zijn. Dappere Dodo moet voor de reis gepoetst worden en het blijkt dat de vlekken van de mangobomen waar we op de vorige camping onder gestaan hebben zo hardnekkig zijn, dat de motorkap geschuurd en gepolijst moet worden om ze weer weg te krijgen

Als we door het oude centrum van Cartagena wandelen zien we een vrouw met kaartjes buiten een monumentaal gebouw staan. Het is het theater. Voor drie euro per persoon kunnen we naar. Binnen om het prachtige gebouw en een voorstelling te bekijken. De voorstelling is in realtime Spaans, veel duidelijker uitgesproken dan de meeste Colombianen doen, maar toch te hoog voor ons gegrepen. Maar het gebouw was mooi.

We verhuizen naar een AirBnB in het oude centrum en Jan brengt Dappere Dodo naar de haven; Margriet mag niet mee. Het dreigt nog even vervelend te worden als de politie de opdracht geeft alles uit de auto te halen, maar als Jan twee kastjes leeggehaald heeft krijgt hij een seintje van het andere personeel om maar even te stoppen. En inderdaad, de agenten duwen en trekken ze eens wat en vinden het verder wel goed. Samen met de Landrover wordt Dappere Dodo opgesloten. En nu maar afwachten of we in Europa een nest kleine vierwieldrive-autootjes hebben.

Zonder vermeldenswaardig gebeurtenissen komen we uiteindelijk in Eindhoven aan, moe maar voldaan.

 Agent ITS heeft zijn werk goed gedaan en het transport van Dappere Dodo naar Antwerpen verloopt volgens plan; lang niet vanzelfsprekend voor containervervoer. Hij wordt wel door de douane gescand (wat wij mogen betalen - €112,50 per auto), maar hoeft verder niet gecontroleerd te worden (wat we ook zouden hebben mogen betalen). Er blijkt geen nest baby-4x4's in de container te zitten. We nemen afscheid van onze containergenoten  Glauco en Caroline en maken daarna de enige rit die we in Nederland mogen maken: naar All American Imports voor de APK. Nadat de reparaties zijn uitgevoerd die nodig zijn door de APK te komen gaat Dappere Dodo terug naar Eindhoven en is de cirkel rond.

Voordat we naar de absolute highlight van Ecuador, de Galápagos-eilanden vertrekken zijn we een paar dagen in Puerto Cayo aan de kust. We wandelen naar het dorpje waar weinig te beleven is, langs het strand en naar het nationale park Machalilla. Het heeft bijna een jaar niet geregend maar de eerste middag krijgen we de volle laag. De kust is heel afwisselend met steile kliffen, stranden, bloeiende cactussen en gevarieerd bos. We lunchen met Theo en Astrid, een Belgisch stel. Ze laten een opbouw maken op hun LandCruiser bij het bedrijf waar wij Dappere Dodo gekocht hebben en zijn geïnteresseerd in onze ervaringen. Ze zijn ook in Ecuador bezig met een project voor microfinanciering van een coöperatie van vrouwen die hoeden en sieraden maken. Het is leuk om te zien welke technieken gebruikt worden. 

In Guayaquil, waar we Dappere Dodo zullen stallen wanneer we naar Galápagos zijn, begint te hozen zoals we al lang niet meer meegemaakt hebben. Aan het einde van de avond staat bijna het hele terrein een centimeter of vijftien onder water. Guayaquil was vroeger berucht, maar de Malecon 2000, de promenade langs het water en Cerro Santa Ana, een tegen een berg opgebouwde oude wijk met kleurrijke huisjes zijn erg opgeknapt en aangenaam om te wandelen. Ook de winkelstraten in het centrum zijn met de zaterdagmiddaggezelligheid prima te doen.

Om vijf uur gaat de wekker voor de vlucht naar Galápagos. Dat verloopt allemaal volgens plan en we maken in de middag de eerste wandeling. De boot is vrij klein, zestien passagiers in totaal. De accomodatie is prima: een hut met eigen sanitair, air-conditioning en uitzicht naar buiten - zo hebben we het in Dappere Dodo niet. Ook het eten is goed met veel groente en fruit. De tijdsindeling is meestal dat we ’s nachts en soms tussen de middag varen tussen de verschillende eilanden, ’s ochtends en ’s middags wandelen en de meeste dagen een keer snorkelen. Het is ongelofelijk hoe dicht je bij alle dieren kunt komen. Op ieder eiland is de fauna weer anders: fregatvogels met prachtige knalrode opgezette borsten, land- en zeeïguana‘s, zeeleeuwen, pinguïns en boobies. Bij het snorkelen zien we roggen, scholen vissen met gele staarten en ook blauwroze exemplaren en zwemmen we tussen de (ongevaarlijke) haaien en schildpadden. Op één eiland zit een heel gebied vol met broedende vogels. Ze leggen hun eieren zonder nest op de grond en staan erbij als het te warm is om te broeden. Ze laten zich absoluut niet door onze groep afschrikken, maar vinden het eerder gezellig. Wanneer we een stukje varen zwemt een groep dolfijnen voor ons uit, inclusief sprongen boven het water (video's North Seymour Island, Chinese Hat). Het Charles Darwin Research Center op het hoofdeiland is een tentoonstellings- en onderzoekcentrum. We zien er de eerste reuzenschildpadden. Later gaan we naar een private ranch waar de reuzenschildpadden in grote hoeveelheden vrij rondlopen.

Na de cruise blijven we nog een paar dagen op Isabella, het grootste eiland. We huren fietsen en rijden een afwissend pad langs de kust met reuzenschildpadden, iguana's die hun eieren ingraven, mangrove en bijzondere  cactussen. Daarna wandelen we over een natuurpad langs meertjes met flamingo's en andere vogels naar een kweekcentrum voor schildpadden. Hoewel veel gedaan is op uitheemse dieren zoals geiten en varkens te verwijderen hebben eieren en jongen in het wild geen overlevingskansen. Op de reisdag van Galápagos terug naar Guayaquil is het enige speciale een doorstart van het vliegtuig bij de landing in verband met het slechte weer.

Twee dagen langs rijstvelden, bananenplantages en palmolieplantages brengen ons in Otavalo, net ten noorden van de evenaar, maar op drieduizend meter. Het regent de hele middag. Daar zitten we dan, bij de open haard of met de kachel aan. Wat een verschil met Galápagos! De highlight van Otavalo is de zaterdagmarkt. We gaan er eerst naar de veemarkt (video). Krijsende biggen die in vrachtwagens getild worden, vrouwen die met één koe of varken aan een touw staan te wachten op een koper. Klederdrachten worden nog volop gedragen. Daarna naar de algemene markt (video). Een gedeelte met textiel is vooral op toeristen gericht, maar we zien ook vrouwen die op de grond zitten en in hoog tempo bonen doppen voor de verkoop. En natuurlijk zijn er de eetstalletjes met allerlei wonderlijke gerechten. Er wordt in Ecuador niet veel gebedeld, maar alle handeltjes waarmee mannen, vrouwen en kinderen rondlopen, variërend van vaatdoeken tot roze plastic spaarvarkens laten zien dat de eindjes aan elkaar knopen niet vanzelfsprekend is. We willen ook nog naar het Textielmuseum, maar naar goed Ecuadoriaans gebruik is het museum dicht.

De volgende dag in Otavalo schijnt de zon. De omgeving is prachtig en vanaf de camping bij Otavalo kunnen wandelingen gemaakt worden. We blijven daarom nog een dag. Het eerste stuk van onze wandeling is prima: afwisselende, goed begaanbare paden, vergezichten op bergen, een meer en afwisselende velden. Tegen het einde missen we een afslag en belanden in de bebouwde kom: op het eerste stukje worden we al begroet door meer dan tachtig blaffende honden, het lijkt wel of ieder huis er minstens drie heeft. Wanneer Jan 's middags nog een stukje loopt om te kijken waar de afslag fout ging komt hij terecht bij een twintigjarighuwelijksfeest; ongeveer honderdvijftig mensen gaan net een soort feesttent binnen. Het is een bijzonder achter een lange tafel met taarten en snoeperij zitten de feestvarkens in klederdracht geflankeerd door waarschijnlijk familie voor zich uit te kijken. Op rijen stoelen tegenover hen zitten genodigden met elkaar te praten. Achterin speelt een orkest, de stoelen van de laatste rij bezoekers staan naar het orkest toe, met de rug naar het bruidspaar. De voornaamste activiteit is het uitdelen van eten. Uit grote pannen in een ruimte naast de tent worden weggooiborden gevuld met twee maiskolven, twee ongeschilde aardappelen, een stuk varkensvlees en wat garnering. Zoals vroeger emmers werden doorgegeven om een brand te blussen worden de borden zonder verder bestek doorgegeven aan de genodigden. Wanneer de maaltijd genuttigd is beginnen de eerste gasten weg te lopen.

Via "leerhoofdstad" Cotacachi (video) rijden we naar Peguche. Peguche is een centrum voor weven. Er is een feest aan de gang waarbij allerlei lokale groepen gehuldigd worden en lokale hoogwaardigheidsbekleders vooral zichzelf in het zonnetje zetten. Een prima gelegenheid om klederdrachten op de video te zetten. Gevolg is wel dat er op het gebied van weven niets gebeurt. Wanneer we weg willen rijden blijkt dat Dappere Dodo klem gezet is, hoewel we twee dollar parkeergeld betaald hebben. Gelukkig kunnen we met een paar sterke mannen de auto die in de weg staat voldoende verplaatsen.

Quito doet aan La Paz denken. Het is ook zo'n stad met grote hoogteverschillen, maar een kilometer lager. We gaan er naar de garage voor een tienduizendkilometerbeurt, waar blijkt dat de remschoenen tot op het ijzer versleten zijn. We besteden uiteindelijk de hele dag in de garage en zijn blij dat de Dappere Dodo 's avonds weer mee kunnen nemen. Hoewel de lucht de volgende dag grijs is en de omgeving mistig en vochtig gaan we Quito in. Het is een van de mooiere  Zuidamerikaanse koloniale steden, maar het weer bederft veel. Daarna doen we nog eens een poging naar een museum met een grote precolumbiaanse collectie te gaan, maar ook dit museum is wegens renovatie gesloten. Ons plan om verder te rijden wordt lelijk doorkruist als blijkt dat de reparatie van de remmen niet geholpen heeft tegen hevig trillen van de voorwielen als we een kilometer of zestig rijden. We gaan nog wel naar de Mitad del Mundo, een evenaarmonument met tentoonstellinkjes, maar daarna besluiten we terug te gaan naar Quito. De voorwielen worden gebalanceerd en uitgelijnd. Dit brengt inderdaad verbetering, maar intussen zijn we zoveel tijd kwijt dat we moeten besluiten nog een nacht in Quito te blijven.

Mindo is bekend om zijn grote hoeveelheden vogels (video). We zitten er bijna de hele ochtend op een observatieplaats, vooral van kolibries. Wat een snelheid en een variatie! 's middags lopen we nog een stuk bird trail. De planten zijn prachtig, maar we zien nauwelijks dieren.

Om bij de de jungle te komen gaan we de laatste keer naar het zuidelijk halfrond en de laatste keer naar het oosten de Andes over. We rijden een pas van ruim vierduizend meter. Dappere Dodo brengt ons er probleemloos erheen, maar pruttelt en rookt wel meer dan bij eerdere, zelfs veel hogere passen. Het lijkt erop dat de schoonmaaktruc van Toyota Soedan van de luchtinlaat van de motor uitgewerkt is . Het regent onderweg pijpenstelen, zoals bijna iedere middag. Het water kolkt door de goten langs de weg. We zien watervallen, zo hoog dat ze in elk ander land een bezienswaardigheid zouden zijn, maar die in Ecuador niet eens een naam krijgen. Tegen de avond wordt het droog. We kijken uit over een dal. In de diepte horen we de snelstromende rivier, voor ons zien we de bergen die ondanks de steile hellingen helemaal begroeid zijn met ondenkbaar veel kleuren en vormen groen. Nevelslierten zijn er overheen gedrapeerd.

Onze jungle-trip begint iets later dan gepland, omdat door carnaval de bevoorrading nog niet rond is. Voor we echt vertrekken gaan we met de gids nog even maar de markt. Er wordt gestoomde vis in grote bladeren verkocht en we zien ook een vrouw die een rupsenlekkernij verkoopt. De rupsen die liggen te bewegen in een bak water worden levend op een stokje geprikt en op een rooster boven vuur gelegd waar ze nog veel harder gaan kronkelen. Hmmm, we krijgen er helemaal zin in. We varen ongeveer anderhalf uur en komen dan bij een meer met kaaimannen. 's middags maken we een tocht over de rivier. We doen een poging om piranha's te vangen, maar zonder succes. We hebben een gids en een bootsman voor onszelf. De hele organisatie heeft een duidelijk verweggistankarakter: uiterst vriendelijk en behulpzaam, maar meer probleempjes oplossen dan voorkomen door goede organisatie. Als we 's avonds om een biertje vragen vaart de bootsman naar het dichtstbijzijnde dorp om een paar flesjes te kopen. Het eerste stuk van een jungle-wandeling van vijf uur gaat over een "pad" dat drie maanden niet meer gebruikt is. Met een machete baant onze gids zich een pad. Dit is pas echt door de jungle trekken! 's middags doen de gids en de bootsman een poging piranha's te vangen, maar ook zij hebben geen succes. Wij genieten dobberend op de rivier van de sfeer en de geluiden in de ondergaande zon. De nachttocht over de rivier terug heeft net zo weinig rsultaat als onze nachtvaarten in Suriname en in Brazilië. Een paar kaaimanogen en wat plonzen, dat is alles. De laatste dag van de jungle tour zitten we om half zes aan het ontbijt om op tijd bij de eerste clay lick te zijn: papegaaien en parkieten hebben mineralen nodig om de giftige stoffen die in de schil zitten van de zaden die ze eten te compenseren. Op sommige plekken in het oerwoud is klei dat deze mineralen bevat, zogenaamde clay licks (video). Daar komen de vogels elke dag naartoe. We komen bij een kale plek aan de oever van de rivier waar tientallen groene papegaaien zitten te pikken. Bij de tweede clay lick kunnen we dichterbij komen. We zien honderden parkieten kwetterend van tak naar tak fladderen. Felgekleurde ara's komen om uit het waterplasje voor ons te drinken. Wanneer ze weg zijn komen de parkieten voorzichtig uit de bomen en beginnen in een grote groep, elkaar regelmatig verjagend, te drinken. 

Onderweg naar Colombia zijn we in vijf minuten Ecuador uit en ook Immigration van Colombia is geen probleem. Voor de auto hebben we drie kwartier nodig. De douaneman bekijkt Jan's paspoort eens uitgebreid en besluit dat hij naast kopieën van het kentekenbewijs etc. ook een kopie van een oud visum van Zimbabwe wil. Hij doet wat onduidelijk waarom; als souvenir is de conclusie. Voor het chassisnummer is persoonlijk controleren niet voldoende, het plaatje onder de motorkap moet worden ingesmeerd met carbon en vervolgens afgedrukt op een plakbandje voor het archief. We denken nog even snel een verzekering te halen en dan verder te rijden, maar ook dat pakt anders uit: we arriveren om tien over twaalf, maar pas om half drie kan het proces gestart worden. Door complexiteit van het systeem, kwaliteit van de computerspullen en volstrekte incompetentie en onervarenheid van de verzekeringsagent duurt het uiteindelijk tot half vijf eer we het begeerde papiertje hebben. We rijden nog een stuk en kamperen op een voetbalveld in een dorp waar we  meteen geconfronteerd worden met de andere geaardheid van de Colombianen: niet meer het terughoudende van de indianen, maar iedereen die langskomt maakt even een praatje. De overburen op onze kampeerplaats komen op een gegeven moment met meegebrachte stoeltjes bij ons zitten om even te praten.

Door een afwisselend landschap rijden we verder naar het noorden, naar San Agustín. De opgraving bij San Agustín is heel anders dan de eerdere opgravingen die we gezien hebben (video). Het zijn voornamelijk mansgrote beelden die bij graven geplaatst werden, meer zoals bij Mexicaanse opgravingen. Het zijn vooral mensen, maar ook dierenfiguren. We ontmoeten Bob en Carla, een gepensioneerd Nederlands stel dat ons uitnodigt voor het diner en met wie we een gezellige avond hebben.

De tocht naar de Decierto de la Tatacoa is afwisselend: diepe rivierkloven, grillig gevormde bomen, gezellige dorpjes. Onze bestemming is de woestijn met grillig gevormde rode rotsen met daarop veel cactussen.