Terug in Zuid Afrika (2015/02)

Vertrekstress

Het lijkt wel of van iedere dag twee uur zijn afgesnoept en van iedere week een dag sinds we de vertrekdatum hebben bepaald en onze tickets naar Johannesburg geboekt. We maken ons huis klaar voor de huurders. Dat betekent door alle spullen gaan die we in 25 jaar hebben verzameld hebben en eindelijk die onderhoudsklussen doen waarvan we ons nu afvragen waarom we we ze niet jaren eerder deden. We organiseren als afscheid een High Tea en gaan ook nog naar een ontzettend gezellige bijeenkomst van Afrika-overlanders die Mischa en Daniëlle georganiseerd hebben en waar we Peter en Els, Hans en Dorien, Sonja en Jeroen en Eelke en Maaike weer ontmoeten. Naarmate het vertrek dichterbij komt moeten we steeds meer met haast militair geplande precisie te werk gaan: wanneer wordt voor de laatste keer de vuilnis opgehaald, tot wanneer hebben we onze auto en fietsen, wanneer kunnen we een busje huren, wat is de laatste gelegenheid voor belangrijk familiebezoek en hoe gooien feestdagen roet in het eten? Maar eindelijk trekken we de deur van een leeg en gepoetst huis achter ons dicht. De nacht voor vertrek hebben een hotel op Schiphol, dus de vlucht naar Zuid Afrika kan relaxed met een ontbijt in de lounge beginnen. En dan de stap der stappen over de vliegtuigdrempel die het verschil maakt tussen Nederland en Zuid Afrika. Dank zij de ruime vliegervaring in het werkzame leven van Jan worden we aan boord als speciale gasten behandeld, inclusief champagne. Een soort verlate honeymoon. We vliegen op tijd, de bagage is er, geen gezeur bij de douane en het allerbelangrijkste: Dappere Dodo staat trouw op ons te wachten. De eerste hele dag in Zuid Afrika is een echte regel- en organiseerdag. We hebben natuurlijk weer veel meer spullen naar Zuid Afrika meegenomen dan we meenamen naar Nederland en die extra dingen moeten we allemaal kwijt. Ook maken we afspraken voor het vervangen van koelbox en accu's. De accu's zijn nog geen twee jaar oud, maar ze presteren al veel minder. Dappere Dodo rijdt zoals altijd. De climax van de dag is natuurlijk de kookplaat, maar zelfs die doet alsof we nooit weggeweest zijn.

Back to Africa

We voelen meteen weer dat we in Afrika zijn. We tanken bij een pompstation met drie pompen  waarvan twee het doen. Elf pompbediendes staan klaar om the helpen. De bediende bij de dieselpomp staat te swingen en te dansen, maar houdt zijn pinautomaat aan de gang door en regelmatig hard op te slaan en er  magische zwaaiende bewegingen mee te maken. Alleen zwarte mensen zien we bij de Shoprite als we boodschappen doen. Een jonge vrouw komt met manden vol pakken vlees van twee kilo, eieren en smeerworsten van een kilo bij de kassa. Als de helft is gescand rekent ze af met al het geld dat ze heeft. De rest van de gepakte boodschappen blijft in mandjes voor de kassa staan. Bij de kassa hangt een bordje "U wordt bediend door ...". Laat ons weten als snelheid, efficiency of vriendelijkheid niet aan uw verwachtingen voldoen. Er is geen naam ingevuld. De afrekening is langzaam en de betaling onhandig, zoals altijd bij Shoprite. Het voldoet dus aan de verwachtingen en we dienen geen klacht in. Er staat een lange rij bij de servicebalie: mensen die hun electriciteitsrekening vooruit betalen. Er staat ook een lange rij bij een andere kassa: mensen die hun loterijbriefje inleveren. Voor een haveloze winkel met een afgebladderd bord Platinum Supermarkt staan groepjes dikke zwarte vrouwen.

Als we maar eenmaal de eerste olifanten zien... , zeiden we steeds tegen elkaar. Weken lang hebben we toegeleefd naar het moment dat we weer rustig in Dappere Dodo zouden rondtoeren en de eerste olifanten zouden zien.Vandaag is het eindelijk zo ver. We rijden kalm naar Pilanesberg, een park op twee uur rijden van Pretoria waar we al een paar keer geweest zijn. Voor tien euro mogen we er vier dagen in. De eerste ronde levert de olifanten op waar we zo lang naar uitgekeken hebben en ook nijlpaarden neushoorns en giraffes. Olifanten zijn ook het hoogtepunt van de volgende trip in het park: bij een van de uitzichtpunten zien we een heel grote groep baden en drinken. Eromheen scharrelen wrattenzwijnen in de modder. Het geheel heeft overigens wel een beetje een Beeksebergenkarakter. Eén eenzame leeuw die in de verte voorbij sukkelt is de volgende dag in eerste instantie de beestenscore. Maar bij de uitzichtpunten aan het water scoren we beter: olifanten, nijlpaarden, reusachtige krokodillen, giraffes, wildebeesten en allerlei soorten antilopen (video). Margriet voert haar voornemen om ook eens zelf te rijden uit. Cheetahs! Als we Pilanesberg Centre oplopen zien we een groep toeristen ingespannen door hun verrekijker turen. Ze wijzen: rechts van die struik staat een driehoekig boompje, daaronder liggen vier cheetahs. Met heel veel moeite ontwaren we vier stippen die cheetah's zouden kunnen zijn. Het blijft een raadsel hoe je zoiets vindt. Later op de dag gebeurt hetzelfde nog een keer met een leeuw.

Terug op de camping komen verschillende Zuidafrikanen Dappere Dodo bekijken. Een van hen, die met een zelfde LandCruiser als wij rondrijdt en veel reiservaring heeft, is heel stellig: ga niet in Namibië de woestijn in met deze auto. En dat waren we nou net van plan. Op de camping is het weekendsfeer: grote groepen veel te dikke, altijd blanke Zuidafrikanen zitten in grote kringen met bier en wijn, lachend en verhalen vertellend bij de braai. Als de campinggasten weggaan helpen medewerkers van de camping met het afbreken van de tent. Het schijnt dat je ook na een braai met familie zo je afwas kunt laten doen.

Dappere Dodo bij de dokter

Vandaag is de afspraak bij Voetspore om de koelbox te laten vervangen en we staan om negen uur op de stoep. We hebben een paar maanden geleden gemaild welke koelbox we wilden hebben, dat vorige week toen we de afspraak maakten nog een keer bevestigd en er de dag voor de afspraak nog maar eens achteraan gebeld. Steeds wordt ons verzekerd dat de koelbox er is. Maar ook Zuid Afrika is Afrika en er is dus geen koelbox. Hij wordt besteld en arriveert aan het begin van de middag; helaas het verkeerde type. Tegen het einde van de middag arriveert de goede, dus het echte werk begint mañana.

We komen er niet meer in

Zuid Afrika heeft een heel vervelend toelatingssysteem. Je mag er zonder visum drie maanden in, maar als je tussendoor naar een ander land gaat wordt de teller niet gestopt. Wanneer we dus een maand in Zuid Afrika blijven, daarna vier maanden naar buurlanden willen en dan voor een maand terug willen komen hebben we een probleem. We hebben gehoord dat je al snel een verlenging van het verblijf moet aanvragen bij het Ministery of Home Affairs (MHO). Als we daar komen horen we dat visa voortaan door VFS, een particulier bedrijf, afgehandeld worden. Die kennen we nog van de visumaanvraag voor Saoedi- Arabië en de herinnering is niet best. We besluiten daarom eerst maar eens te bellen met MHO. We krijgen te horen dat we drie maanden mogen blijven en dat er geen enkele manier is om dat in 2015 te verlengen. Wat nu? De route omgooien en vanuit Namibië verschepen? Pas terug gaan in 2016? Een gepensioneerdenvisum aanvragen? Er op speculereren dat we voor zeven dagen worden toegelaten zoals bij andere reizigers gebeurde en een boete wegens termijnoverschrijding accepteren. We bellen 's middags nog maar eens met MHO en nu horen we dat een verlenging wel mogelijk is. VFS bevestigt dit, dus we gaan het toch maar proberen. Zodra we goed internet hebben gaan we aan de slag met de tijdelijke verblijfsvergunning. Dat betekent op internet een uitgebreid aanvraagformulier invullen en dan een afspraak maken. Het eerste beschikbare tijdslot blijkt over twee maanden te zijn; dit gaat dus nooit werken. We bellen nog maar eens met VFS of dit een systeemfout is. Dat is het niet; als het urgent is moeten we ons maar op het kantoor melden. We krijgen steeds meer zin om eerst alles in Zuid Afrika te bekijken en er dan niet meer terug te komen, maar Dappere Dodo vanuit Windhoek te verschepen.