Het is zover: we zijn op weg. Afscheidsfeest gegeven, extra afscheid van de kinderen en een laatste bezoek aan de ouders van Jan.

Het eerste doel is Albanië. De eerste dag rustig tot net onder Keulen gereden en de tweede dag verder tot onder Regensburg. Een gemoedelijke camping met een prachtig uitzicht. We blijven een dagje staan om te wandelen.

Daarna verder zuidwaarts. Het zit niet erg mee: verschillende files om ons te laten oefenen met het wachten zoals dat deze reis ongetwijfeld nog heel veel al gebeuren. We landen net voor de Sloveense grens in Oostenrijk.

De eerste dag in Puumala is een matig succes. De hele dag een grijze lucht en veel buien, veel slechter dan voorspeld. We lezen en we computeren op de camping, hoewel internet door het slechte weer ook slecht functioneert. We doen even boodschappen en lopen daarna een winkel binnen die in Australië "General Store" zou heten, met een assortiment dat varieert van visspullen en elektronica tot ondergoed en CD's.  Uit principe kijken we even bij de huishoudelijke artikelen (andere landen, andere spullen, soms heel nuttige dingen). We struikelen vrijwel letterlijk over een "Dutch Oven", een ding waar we in Nederland zonder succes uitgebreid naar gezocht hebben. Een Dutch Oven is een gietijzeren pan op pootjes met een speciaal deksel waarop houtskool gelegd kan worden. Hij kan onder andere gebruikt worden om brood mee te bakken.

De volgende dag is het weer wat beter. We willen fietsen huren, maar de fietsen op de camping zijn te gammel. Dan maar een stukje rijden naar de hiking trail die op een kaartje staat dat we gekregen hebben. De doen een paar pogingen om de trail te lopen, maar vinden hem niet, alleen stukjes ski-trail die dan opeens in de bush eindigen. Terug op de camping de Dutch Oven geprobeerd. Hij doet het prima. We raken in gesprek met een Duits paar dat een week lang rondvaart in een eigen vouwkano en kans ziet daarin alles (tent, kleding, eten, drinkwater, ...) op miraculeuze wijze mee te nemen en er dan ook zelf nog bij past.

De laatste dag strakblauwe lucht.  We huren een kano en peddelen twee uur over het meer naast de camping. Prachtig, maar helaas betrekt de lucht alweer.

Helaas betrekt de lucht 's middags alweer. We rijden via kleine, rustige weggetjes naar Tampere.  Gigantische camping. We staan mooi aan het meer, maar ver van alle faciliteiten. Het hoost de hele avond en we hebben dus weinig aan de mooie plek. Gelukkig hebben Finse campings goed voorziene keukens, dus daar koken en eten we.

De volgende dag regent het nog steeds, dus we besluiten door te gaan maar Turku. Bij nadere beschouwing heeft Tampere toch niet zoveel bezienswaardigs. De camping in Turku is zo groot dat we met de stadsbus van de receptie naar de camper kunnen (echt waar, hij stopt bij beide voor de deur).

Op de geplande dat in Turku eindelijk weer eens mooi weer. We gaan Turku in. Eerst langs de markt. Wat is alles duur! 's middags naar het historische stuk. We lopen ook nog tegen een orthodoxe kerkdienst aan. De voorganger en kerkgangers lijken allemaal Ethiopiërs.

Om zes uur op, om kwart over acht gaat de boot naar Stockholm. We nemen een buffetlunch om onze trouwdag morgen te vieren. Het is een goede onderbreking van elf uur op de boot, hoewel de overtocht heel moois is. Je hebt geen moment het idee op zee te varen, voortduren zie je land, meestal heel dichtbij. We hebben gelukkig een tafel met een stopcontact veroverd (ongeveer de enige op de boot) en er is in of meer internet, dus we kunnen de tijd nog nuttig besteden met onze computers. 

We gaan naar een camping net buiten Stockholm om morgen de spits voor te zijn. Helaas, we komen om tien over zeven aan, samen met nog twee andere campers en ze zijn om zeven uur dicht. We bellen, maar ze laten zich niet overhalen. We besluiten dan maar als goede Hollanders  op de  parkeerplaats voor de camping te gaan staan en wel het sanitair te gebruiken. Waarschijnlijk zijn we niet de eersten met dit idee, want al het sanitair zit op slot. Gelukkig zijn we helemaal ingericht om onszelf te redden.

Helaas...  Om elf uur verschijnt er iemand van het park die ons vertelt dat we er niet mogen staan en een boete van vijftig Euro riskeren. Volgens hem is er een voetbalveld vlakbij waar we kunnen staan. We overwegen hem te laten praten, maar besluiten uiteindelijk toch weg te gaan. Bij het voetbalveld staan groepjes mannen, types waar je niet de dicht bij in de buurt wilt komen. Verder dus. Na een half uur rijden vinden we uiteindelijk een plekje bij een soort jachthaven. Daar worden we met rust gelaten.

Door naar Denemarken. We willen kilometers maken, dus we zijn om half acht weg. Mooi weer, het schiet goed op. We besluiten om de veerboot van Zweden naar Denemarken te nemen in de hoop dat hij goedkoper is dan de brug. Dat valt niet mee, prijzen blijven raadsels: voor vijftien minuten varen betalen we € 55, voor elf uur van Helsinki naar Stockholm € 155. Onze trouwdag zelf vieren we in stijl: de lunch op een parkeerplaats langs de  autoweg en trekrijst voor het diner. We vinden een mooie camping in Roskilden, natuurlijk aan een meer. 

Roskilden is sfeervol in het mooie weer.  We bekijken de plaats en gaan daarna naar het Vikingschepenmuseum. Mooie reconstructies en opgravingen gebaseerd op zes schepen die als havenblokkade door Deense Vikingen afgezonken waren.

Daarna naar het openluchtmuseum. Heel groot (42 Ha totaal), met weilanden en bouwland tussen de tentoongestelde gebouwen etc. Helaas hebben we weinig tijd, zeker als we door de afstanden nog verkeerd lopen. Het park is heel mooi onderhouden en authentiek.  We zien een paar demonstraties, vooral het pottenbakken is interessant.

We moeten 680 km rijden om in Lienen te komen bij Innovation Campers, maar nog een paar laatste voorbereidingen voor de grote reis gedaan zullen worden. Vroeg weg, en het schiet goed op. We staan weer op de camping in Lienen waar we als drie keer eerder geweest zijn.

Innovation Campers bouwt nieuwe accu's in en voert nog een paar andere aanpassingen uit. Rond half twee zijn we we en daarmee nog op een redelijke tijd thuis

De ochtend rustig op de camping, vooral de nieuw telefoon ingericht. 's middags naar het openluchtmuseum Düppel. Wel groot en mooie dingen, maar minder consistent dan het openluchtmuseum in Eindhoven.

We gaan met de bus naar de stad. Het lijkt wel een groot museum. Overal herinneringen aan de oorlog en aan de DDR-tijd. Stukken muur, een STASI-museum, het begin van de NSDAP. We bekijken de belangrijke plekken: checkpoint Charlie (nu wel erg fake), de Brandenburger Tor, Potsdamer Platz, Reichstag, Alexanderplatz. Er is veel gedurfde architectuur, maar het geheel is sfeerloos, een beetje Amerikaans.

Eerst op zoek naar een campingwinkel om voor de zekerheid een camping-gaztoestel te kopen. De dieselbrander lijkt het steeds te doen als het niet te koud is (vlokkende diesel) en we externe spanning hebben (geen ontbranding door slechte accu's), maar het blijft riskant. De winkel is kleiner dan verwacht en verbouwd, dus we schieten niets op. Dan op weg naar Biskopin in Polen. Margriet is er een paar keer met een groep van het openluchtmuseum geweest voor demonstraties en wil het een keer laten zien.. Er zijn vier Biskopins in Polen; we ontdekken gelukkig op tijd dat we naar de verkeerde op weg zijn. In Polen verandert het straatbeeld meteen: rommeliger, overal reclames. Vooral op de doorgaande weg naar Wit Rusland en Litouwen zie je overal pomptations, hotels en andere voorzieningen voor vrachtverkeer. Er gaat nog steeds veel vrachtverkeer dwars door kleine plaatsjes, hoewel er een nieuwe (tol-)autoweg is. We kamperen in Znin, een klein oud plaatje. Als wifi-junks halen we onze mail en Pools voor google translate van internet hangend voor de lokale bibliotheek. Een van de grootste supermarktketens in Polen blijkt Bie(r)dronki te heten. We weten dat ze van een pilsje houden, maar dat het zo erg was… We eten "lapjes met smurrie": zo noemden we de ravioli die in veel smaken verkrijgbaar is toen we met onze kinderen in Polen waren.

Biskopin was in de ijzertijd een ommuurde nederzetting op een schiereiland die gedeeltelijk gereconstrueerd is. Margriet was er een paar keer met een festival, waarbij heel veel bezoekers komen: in een week meer dan in Eindhoven in een jaar. Nu is de sfeer heel anders. Het is ruim en ligt prachtig, maar veel is dicht en er zijn vrijwel alleen schoolklassen. Daarna naar Torun. Op de camping wordt nog druk gebouwd, hoewel het seizoen begonnen is en het al veertien dagen af had moeten zijn. We hebben weinig opties, dus zoeken een plek tussen de verbouwing.

Daarna naar Torun. Een heel mooi plaatsje. Net als in Gdansk en Krakow is het centrum autovrij en mooi bestraat. Samen met het prachtige weer geeft dat een prima sfeer. Dat wordt goed gedaan in Polen. We vieren het met een terrasje.


De camping waar we overnacht hebben heet TRAMP; we begrijpen nu dat dat staat voor "toeristenramp". De camping heeft een volledig programma van natuur en cultuur geboden: aan een kant de grote ingaande weg naar Torun die dag en nacht voor vertier zorgt, aan de tweede kant de doorgaande spoorlijn met goederenverkeer dat ook 's nachts volop doorgaat en met machinisten die luid toeterend laten blijken hoe blij ze zijn dat ze 's nachts mogen rijden en aan de derde kant de uiterwaarden van de grote rivier die langs Torun stroomt, de Wista, met ongelofelijk veel muggen. De bouwvakkers zorgen vanaf half zeven voor een gevarieerd amusementsprogramma op de camping zelf. Ook is nog een verassing ingebouwd: de toiletten blijken 's nachts op slot ter zijn gedaan. Aan de positieve kant: het is duidelijk dat we voor e grote reis maatregelen moeten nemen om de auto beter mugdicht te maken.

Rustige dag gehouden en wat gewandeld. 's ochtends was het zonnig, 's middags regent het.

Omdat de verwachting voor het weer 's middags slecht is maken we direct na vertrek een boswandeling. We rijden rustige weggetjes, maar als we even een afslag naar een kampeerwinkel zullen maken belanden we een uur in de file: de combinatie van een afgesloten brug en het beginnende Hemelvaarweekend. Als we er uiteinelijk zijn kunnen we de winkel niet vinden. Later op internet blijkt dat waar wij op het briefje dat we gekregen hadden huisnummer 49 gelezen hebben 4a brdoeld was. Daarna naar het grote "Treffen" van de Duitse LandCruiserclub. Ook niet te vinden! Het was al verdacht dat we nergens LandCruisers zagen rondrijden; dat zie je normaal altijd bij grote "Treffens". Tenslotte gaan we op een camping in de buurt staan

Fietsen geleend vam de campingbaas en naar Salzwedel gefietst. We fietsen over de vroegere grens tussen de BRD en de DDR. De meeste huizen zijn opgeknapt, maar we zien ook nog vervallen DDR-bouw. Salzwedel is een prachtig plaatsje (een Hansestadt) met veel vakwerk. Via een andere weg willen we terug rijden. Alles kleine weggetjes lopen dood, waarschijnljk op de vroegere grens. Totaal fietsen we 42 km. Er blijkt een antwoord te zijn van de Duitse LandCruiser Club. Het weekend is wel doorgegaan, maar ze waren wat later. We besluiten om nog een keer te gaan kijken.

We rijden er weer een keer voorbij, maar tenslotte zien we een vlag. Er staan een stuk of tien LandCruisers, veel minder dan we verwacht hadden. Omdat het een heel mooie plek in het bos is en er toch wel een paar interessante auto's bij lijken te staan besluiten we een dag te blijven. Er is geen programma en bijna iedereen zit voor zijn eigen auto of tent. Dan is de Nederlandse LandCruiser Club toch heel wat actiever. We maken een mooie wandeling door het bos. 's avonds blijkt er wel een gezamenlijk kampvuur te zijn. Daar komen nog wel mooie verhalen los, vooral van een paar dat al een keer of twintig naar Algerije, Libië, Mauretanië en Mali geweest is.

Een video van de greenlane vind je hier.

We maken een mooie trip door afwisselend landschap. 's nachts heeft het geregend, maar overdag is het mooi. 's avonds "hog roast": varkensvlees dat aan een spit boven een houtvuur gebraden wodt. De vrouwen hebben zich echt uitgesloofd om er iets moois van te maken door allerlei gerechten te maken. De Engelse keuken is duidelijk te herkennen, maar het is lekker en gezellig.

Vrijdag, de laatste dag wordt de moeilijkste met voor het eerst diepe modder. 's ochtends is goed te doen, maar 's middags volgt de vuurproef als we door een terrein moeten waar heel grote voertuigen gehakte bomen hebben afgevoerd en waar diepe modderkuilen ontstaan zijn. Het blijkt allemaal mee te vallen: het is wel diep, maar de ondergrond is hard, zodat er toch met matige snelheid door te komen is. Niemand komt vast te zitten en de lieren en sleepkabels komen er niet aan te pas. De grote schrij komt op de terugweg: opeens gaan er vijf waarschuwingslampjes branden. De auto lijkt nog normaal te rijden en we gaan dus oorzichtig verder naar het kamp. Gelukkig zijn er experts in de buurt: een van de deelnemers heeft zijn 38 jaar oude Toyota zelf gerestaureerd en ook een van de gidsen heeft duidelujk eerder een open motorkap gezien. De oorzaak is al snel duidelijk: de dynamo laadt niet bij. Juist als we een afspraak met een door een Nederlander gerunde Franse garage gemaakt hebben en ons mentaal voorbereiden op een extra week Frankrijk in afwachting van onderdelen suggereert Richard, de gids, om als laatste poging de dynamo terwijl de motor loopt met de hogedrukspuit schoon te spuiten, om eventuele resten van het modderbad te verwijderen. Het werkt! De lampjes gaan uit en de motor auto gedraagt zich normaal. Na deze toestanden zijn we nog tweeuur bezig om de auto weer naar normale reisstand terug te bouwen: boeklon eraf,  27 MHz opruimen, zonnepaneelafdekkin eraf, reserveband en tonnetje terug. Tenslotte gaan we nog een keer samen met de groep eten.

We zijn om acht uur weg, als eerste van de groep en gaan via de autoroute terug. De auto heeft altijd al getrild bij een kilometer of tachtig, maar nu is het veel erger dan anders. Bij de eerste stop eens goed naar de wielen gekeken: er zit een grote klodder modder aan het rechter voorwiel; helpt vast niet bij de balans. Schoongemaakt en daarna blijkt de auto zich normaal te gedragen. We hebben ook gezien dat dit wiel helemaal geen balanceergewichten heeft. Binnenkort eens langs de KwikFit, misschien is dan het "normale" trillen ook over. We hebben besloten langs huis te rijden om de Camping-gaz-tank op te halen, omdat weer  problemen met de kookplaat gehad hebben en een back-up willen. Als we weer in willen stappen na een laatste koffiestop op een parkeerplaats vlak boven Parijs blijkt dat de telefoon van Jan en de tas van Margriet zijn gestolen. We hebben de auto steeds in het zicht gehad, maar niet op slot gedaan. Dom, dom, dom… Onder andere twee telefoons, een fototoestel en waardepapieren weg. We proberen alles te laten blokkeren. Voor een telefoon en de bankpassen gaat dat vlot, ondanks het feit dat we geen telefoon meer hebben om te bellen. T-Mobile is een ramp. Site werkt niet goed, niet bereikbaar, etc. Uiteindelijk zal pas maandag alles afgehandeld zijn. Youp van 't Hek moet maar weer eens in actie komen.
We besluiten om aan ons oorspronkelijke plan vast te houden en toch maandag direct door te gaan naar Duitsland. Met oude spullen en één nieuw aangeschafte telefoon met prepaid abonnement kunnen we toch op pad. Wanneer de vervangers van telefoonkaarten en bankpassen binnen zijn laten we die wel opsturen. We doen het schoonmaken van de auto nog eens grondig over; kost een halve middag.

In Lienen voert Innovation Campers alle afgesproken reparaties uit. Het blijkt vlotter te gaan dan gedacht: aan het einde van de middag is alles klaar.