Door Griekenland naar Turkije

Ioannina

We maken een korte trek van Albanië naar Griekenland (video). We rijden door een mooie, bergachtige omgeving, maar de bergen in Griekenland zijn niet zo ruig als in Albanië. We stoppen in een dorpje om brood te kopen. Geen winkel te vinden, maar wel vier terrassen waar Grieken koffie zitten te drinken. Het bevestigt alle vooroordelen over de Grieken, maar we vragen ons ook af wie het nu uiteindelijk het beste bekeken heeft: de Grieken of wij. Op de camping hebben we een prachtige plek direct aan het meer. Het is allemaal wel weer veel duurder dan in Albanië.

Ioannina heeft een oud ommuurd centrum (video). Het is er heel rustig. Het nieuwe centrum buiten de stadsmuren is wel heel levendig: veel mensen op straat en volle terrassen. Van een crisis is niets te merken. We zijn op tijd terug voor het gaat regenen en zitten 's avonds binnen.

Kavala

Over een nieuwe autosnelweg rijden we naar Kavala (video). Vooral het eerste stuk is indrukwekkend, meer tunnel dan gewone weg. Er wordt wel tol geheven, maar de tarieven vallen erg mee, al met al een Euro of tien. 's avonds hebben we weer problemen met de kookplaat.

De volgende dag eerst naar de kookplaat gekeken. Het valt op dat de tank al leger  is dan we verwacht hadden en we hopen dat dat de oorzaak is. Filter schoongemaakt, de resterende diesel naar de autotank overgeheveld en opnieuw volgetankt. De kookplaat werkt nu goed.

In Kavala is een levendige markt en er zijn gezellige winkelstraten en een leuk ommuurd oud gedeelte.

Istanboel

We maken een lange trekdag naar Istanboel. Vooral het deel in Turkije kost veel tijd. Bij de grens hebben we een bijzonder oponthoud: de brug naar Turkije wordt bezet door een soort wisseling van de wacht van traditionele Grieken (met witte rok en schoenen met kwasten - kwamen die ook niet in Kuifje voor?). We ontmoeten twee Nederlanders die per fiets op weg zijn naar China.

In Istanboel vinden we met veel moeite de camping. Het is een kleine camping aan de Zwarte Zee; wel lekker rustig, maar ongeveer anderhalf uur per openbaar vervoer naar de stad. De camping heet "Mistik"; we zijn er nog niet achter of dat voor mystiek of voor mistake staat. Er is eigenlijk geen camping meer in Istanboel zelf: de camping die we de vorige keer dichter bij de stad hadden is opgedoekt.

De rijstijl van de Turken is nog niets veranderd: snijden, geen ruimte geven om in te voegen en inhalen via de vluchtstrook zijn hier normaal.

We zijn verbaasd hoeveel "wilde" honden we zien: op sommige plekken wel 15 bij elkaar. De Turken zien het waarschijnlijk als een soort gemeenschappelijk bezit, want op veel plekken staan bakjes water voor ze voor de deur.

Als allereerste in Istanboel gaan we achter ons visum voor Iran aan. De heenweg begint goed: al het openbaar vervoer is gratis omdat het de eerste schooldag is. Volgens de website is het consulaat open van half negen tot half twaalf en van twee tot vier, maar volgens het bord op de deur is het alleen 's ochtends. We zijn er om twee voor half twaalf en mogen er nog in. Al met al duurt het drie uur, inclusief een bezoek aan de bank om te betalen. Het is duidelijk dat de Turkse bankfilialen voorlopig nog niet met sluiting bedreigd worden: het is nummertjes trekken en er zitten voortdurend ongeveer veertig mensen te wachten.

Na het bezoek aan het consulaat gaan we nog naar de grote overdekte bazar. Het is er gezellig.

's ochtends hebben we toch weer kookplaatproblemen, dus de oorzaak hebben we nog niet te pakken.

Voor de tweede dag maken we een "cultureel plan", maar omdat we aan een andere kant de metro uitkomen dan gepland wordt het vooral gezellige winkelstraten. Nou ja, dan blijven we gewoon een dag langer in Istanboel, dat kan nu. We lunchen Turks in een achterafstraatje. Het is opvallend hoe modern de stad geworden is. Het doet op sommige plaatsen aan Barcelona denken. Uiteraard is er nog wel de mix van noderne en traditionele kleding.