Eerste woestijnervaring

Vandaag naar de zandduinen bij Merzouga. We maken een tussenstop in Risani, maar daar is weinig te beleven; we realiseren ons dat het vrijdag is. Bij Merzouga zijn de hoogste zandduinen van Marokko, ze vertegenwoordigen de woestijn van de plaatjes.  We willen een rondje rijden, de heenweg over asfalt en de terugweg over volgens de reisgids goed aangegeven, goed begaanbare piste. We merken dat februari een van de rustigste maanden in. We zien wel veel borden  met toeristische faciliteiten, maar weinig toeristen. Ook het aantal mensen dat ons kameel wil laten rijden valt mee.

Er moeten natuurlijk wat mooie plaatjes van de auto in de woestijn gemaakt worden, dus we willen dicht bij een zandduin komen. We rijden achter een Marokkaanse 4WD aan richting de zandduinen. Als we hem maar volgen moet het goed gaan. Plotseling zwaait hij af; wij rijden nog tien meter verder. Tien meter teveel dus. Opeens staan we vast. We hadden ons voorgenomen om geen wilde dingen te doen: we hebben geen schep en geen zandplaten bij ons en ook de cursus terreinrijden staat nog op het programma. Maar nu eruit zien te komen. 4WD geprobeerd, lage gearing geprobeerd, geen resultaat. We laten de achterbanden gedeeltelijk leeglopen en proberen het dan nog eens. Nu lukt het om achteruit weg te rijden! We zijn blij dat we een compressor aan boord hebben om de banden weer op te pompen.

Ook op de in de praktijk niet geweldig aangegeven piste ligt soms zand. Het is een kwestie van er met de goede snelheid doorheen rijden, dan lukt het zonder verdere kleerscheuren. Het is het bekende woestijnrijdersdilemma: rijd je te langzaam dan loop je vast, rijd je te snel dan kan maak je brokken en overzie je de situatie niet snel genoeg.  Wanneer we eenmaal aan onze grote trip bezig zijn draaien we onze hand er waarschijnlijk niet meer voor om, maar nu was het een leerzame ervaring.