Istanboel en Zwarte Zee

Istanboel

Onze derde dag in Istanboel begint goed. We halen onze Iraanse visa op en staan in vijf minuten weer buiten. Dit wordt een echt culturele dag (video). We bekijken eerst de Aya Sophia. Hoewel we er al eerder geweest zijn blijft het indrukwekkend wat ze vijftienhonderd jaar geleden wisten te bouwen. We lunchen in een druk, net tentje en bekijken dan de Blauwe Moskee, een prachtig, harmonisch gebouw. Het is wel razend druk: er liggen drie cruiseschepen die busladingen toeristen aanvoeren. We willen nog een dag blijven om Topkapi te bekijken, maar dat zal anders lopen...

Op de camping maken we eerst nog plannen voor het avondeten, maar krijgen dan binnen een half uur na elkaar beiden hevige buikkramp. Blijkbaar toch iets verkeerds gegeten. Weer problemen met de kookplaat, dus met veel moeite nog wat gekookt op de petroleumbranders. Daarna meteen naar bed voor een slechte nacht. De volgende dag blijven we op de camping. Twee uur met OV heen, dan door een museum slenteren en dan twee uur terug is te hoog gegrepen. Ook de dag daarna wordt het niets: 's ochtends boodschappen doen is al te vermoeiend. In plaats daarvan besluiten we Topkapi voor een volgende keer te bewaren en naar een camping iets verder weg te gaan met betere faciliteiten, vooral een wasmachine, om ons voor te bereiden op een langere periode wild kamperen. De camping is beter, maar blijft Turks: afvoer afvalwater? laat maar weglopen aan de rand van de camping, "problem yok". Ook moet over de prijs onderhandeld worden.

Zwarte Zee

We verkopen onze kaart en ons boek van Albanië voor bijna-nieuwprijs aan een Duitser en vertrekken dan richting Zwarte Zee. Op de autowegen rond Istanboel is een onduidelijk tolsysteem. Volgens de borden zijn er poortjes met afstandsdetectie en poortjes zonder. Wij nemen de poortjes zonder, maar in plaats van dat we bij een automaat of een mannetje komen begint een oranje licht te knipperen en klinkt een sirene. Soms staat iemand in een oranje hesje te zwaaien dat we door kunnen rijden. Het is volstrekt onduidelijk of we iets moeten betalen en zo ja hoeveel en vooral waar. Er kunnen nu dus drie dingen gebeuren: (1) we horen nooit meer iets, (2) we vinden een stapel bekeuringen op de mat in Nederland of (3) we krijgen de rekening als we Turkije uitgaan.

Direct na Istanboel gaan we over landelijke wegen naar de kust. We vragen bij een pension direct aan de zwarte zee of we er voor de nacht mogen staan: "Ja natuurlijk". Ze brengen thee en nootjes, alleen ligt ook hier weer overal rommel.

Omdat we de kookplaat niet meer aan de praat krijgen vervangen we de gloeispiraal. We hebben de keuze tussen de hele kookpaat uitbouwen of opgevouwen in de keukenlade verwisselen. Het wordt het laatste. Het kost het grootste deel van de ochtend (nu zou het niet meer dan een half uur kosten). Hij start zoals hij nog nooit gestart heeft.

Daarna een afwisselende tocht (dorpjes en bergen, maar ook steden met moderne winkels, mijnbouw en scheepsbouw. We komen weer een Turks verschijnsel tegen: een spoorweg die we regelmatig kruisen en waarbij iedere overgang rood knipperende lampen hangen, soms met de spoorbomen dicht, soms open en soms twee open en twee dicht. De Turkse oplossing: gewoon doorrijden (zoals verwacht). We vinden een plek naast een strandrestaurant.

Voordat we verder gaan bekijken we de citadel boven het dorp. Van beneden lijkt het heel wat, maar het valt tegen. Er is alleen een mannetje dat niets staat te bewaken. Het regent af en toe en de lucht is vooral grijs. We gaan door naar Asmara, een oude, mooie plaats gebouwd rondom een natuurlijke haven met een stadsmuur gebouwd door de Byzantiërs; gelukkig knapt het weer op (video).

We overnachten op een camperplaats bij een hotel in Safranbolu.