Más allá del Horizonte (B1602)

​Leeftijd en postuur geen bezwaar

De reis van Bladel naar Montevideo verloopt zonder incidenten, maar is wel een hele zit. We overnachten bij Lilian in een via AirBnB gevonden een huis waar vier generaties wonen en niemand iets kan weggooien: het ligt vol met snuisterijen, plakboeken en oude schoolboeken, tussen de planten staat ergens een kerstboom; geweldig.

​Alleen het transport van Dappere Dodo wordt steeds zorgelijker: de geschatte aankomstdatum is weer 11 dagen naar achteren geschoven en bovendien hebben we geen duidelijkheid over waar hij is en met welk schip hij de oversteek naar Montevideo maakt. Maar na een afspraak met de clearing agent die de inklaring in Montevideo zal afhandelen wordt het aanzienlijk helderder. Hij wijst ons naar een plek op internet waar de de status van de container kunnen vinden. De laatste aankomstdatum wordt bevestigd en we kennen nu ook de route. Hij blijkt een stuk meer van de wereld te zien dan wij: een maand op de kade in Namibië, daarna naar Kaapstad, op een tweede schip via Las Palmas en Londen naar Rotterdam en daarna op een derde schip via Londen, Hamburg, Antwerpen, Le Havre, twee plaatsen in Brazilië en Buenos Aires naar Montevideo.  Later realiseren we ons dat Dappere Dodo net voor carnaval aankomt. Het goede nieuws is dat we carnaval in Montevideo gaam meemaken, een plaats waar dat uitgebreid gevierd wordt, het slechte nieuws is dat het nog langer zal duren voor we met Dappere Dodo op pad kunnen.

Onze laatste dag in Montevideo is een nationale feestdag. We lunchen in een ouderwetse boekwinkel met restaurant. 's avonds gaan we met Lilian naar de festiviteiten: luid trommelende, met vlaggen zwaaiende en met veel plezier dansende groepen. Leeftijd en postuur zijn hierbij geen enkele beperking (video).

Blue dollar

​Met een speedboat zijn we binnen drie uur in Buenos Aires. Sinds de regeringswisseling zijn de officiële wisselkoersen weer ook de werkelijke koersen, dus het is niet meer nodig op straat te wisselen, hoewel dat nog volop wordt aangeboden: de bekende blue dollar. Toch is de aandrang groot dat de volgende keer weer wel te doen: we staan anderhalf uur te wachten om te wisselen bij de bank, want er zijn wel zes mensen voor ons; later blijken pinautomaten probleemloos te werken. We zitten twee nachten in een hostel midden in het centrum.  Ons hostel heeft echte jeugdherbergkarakteristieken: we krijgen een polsbandje en moeten twee blikjes bier naar binnen smokkelen. Daarna verhuizen we van het hostel naar de homestay van Valeria en Gislano. Het is een smaakvolle, goed ingerichte plek met een mooie keuken. We gaan het er wel drie weken uithouden.

​Buenos Aires bevalt prima en de gebouwen, het groen, de parken en de dynamiek doen net als Montevideo in veel opzichten aan Barcelona denken, maarhet  is levendiger, heeft meer Franse accenten en is beter onderhouden. Ook de grote culturele belangstelling is opvallend: niet alleen zijn er heel veel boekhandels, maar ook krijgen artiesten die in de ondergrondse komen spelen steevast applaus en ook bijna altijd geld. Ook de correctheid valt op, in een keurige rij op de bus wachten en als we bij de bakker niet meteen in de gaten hebben dat er nummertjesautomaat hangt en daardoor een nummertje van "na onze plaats" hebben wordt spontaan aangeboden nummertjes te ruilen. Kom daar in Nederland maar eens op, zeker als het brood bijna op is. Winkels zijn duur en hebben een beperkt assortiment: basisvoedsel als pindakaas vind je in de Chinese wijk, naturel yoghurt en blikjes sperciebonen vinden we niet terwijl een pot Nutella €8 moet opbrengen.  De Argentijnse specialiteit empanados (gevulde deeglapjes) en restaurants waar je uit heel veel gerechten kunt kiezen en per kilo afrekent vallen wel in de smaak.

Spaanse les

De volgende weken hebben we iedere dag Spaanse les bij El Pasaje (zie beschrijving), de eerste week 's middags, daarna 's ochtends waarin we onze kennis van 35 jaar geleden ophalen en heel veel bijleren. Met het nodige huiswerk een behoorlijke klus. De docenten spreken het lokale accent en op normale snelheid "omdat dat is wat je buiten op straat hoort", maar maken met hun lichaamstaal vel duidelijk. Onze huisgenote, Melissa, blijkt in dezelfde groep te ziten.

Latino temperament

Uiteraard hebben we ook tijd voor bezienswaardigheden, zoals Ricoleta, een wijk met onder andere heel grote, oude bomen en een beroemd kerkhof. De graven zijn kunstwerken, allemaal anders en zo groot als tuinhuisjes. Ook gaan we naar El Ataneo een gigantische boekhandel in een voormalig theater compleet met toneel, balkons en een plafondschildering. Helaas hebben ze er geen fatsoenlijk vogelboek. Dat vinden we even later wel in een veel kleinere boekhandel; niet goedkoop en weliswaar in het Spaans, maar daar doen we uiteindelijk een cursus voor. Op zondag gaan we naar de oude wijk San Telmo: een eindeloze, kleurige rij kraampjes met de meest uiteenlopende spullen. Na Afrika valt het des te meer op met hoeveel meer fantasie de dingen bedacht worden. Niet twintig kramen met exact hetzelfde, maar heel veel variatie. Aan het einde van de middag wordt de markt op het centrale plein leeg gemaakt om ruimte te maken voor de tangodansers: eerst door een professionele dansers, daarna door iedereen die daar zin in heeft, jong en oud, mooi en lelijk, hoge hakken en sportschoenen, wat een fantastische stad toch. En direkt ernaast een terrasje inde avondwarmte; het kan allemaal minder.

We eten in de wijk Palermo, een leuke wijk met veel terrasjes een keer empanadas met Maarten en Marion die net als wij op hun auto wachten en die we eerder in Zimbabwe ontmoet hebben.  Ook in Palermo gaan we met Gislano en Valeria naar een milonga, tango dansen zoals de Argentijnen dat zelf doen. Niet veel zwaaien met armen en benen, maar zorgvuldige, gebalanceerde passen. Mannen hebben het initiatief in de dans zelf en ook bij het vragen van de danspartners. Onze gastvrouw legt uit wat ze doet om te zorgen dat ze met de mannen danst met wie ze wil dansen, een heel ritueel. Desondanks wordt Jan die denkt veilig te zijn prompt door een onbekende dame ten dans gevraagd (het blijkt dat de zaal waar we zijn een uitzondering is en dat daar vrouwen wel het initiatief kunnen nemen); hij neemt na nul tangolessen de uitnodiging maar niet aan. Ook Maarten en Marjon komen nog even kijken. Zij zijn snel weer weg want ze kunnen de volgende dag hun auto ophalen.

Op de Plaza de Mayo, het beroemdste plein van Buenos Aires, zien we de rondgang van de Madres de Plaza de Mayo die veertig jaar na de laatste dictatuur waarbij 30.000 mensen verdwenen nog steeds wekelijks oproepen tot het berechten van de schuldigen aan het verdwijnen van hun kinderen. We zijn in Argentinië in een turbulente politieke periode: de centrumrechtse regering is bezig om economische uitwassen te repareren, maar heeft minder oog voor de sociale problemen die mensen ervaren. Hier verschillen met latino-temperament de meningen over.