Meer van VanHet meer van Van is het grootste meer van Turkije, tegen de Iraanse grens aan op 1700 meter hoogte. Wanneer we er aankomen is het zwaarbewolkt en koud en de volgende ochtend is het niet anders. Onze camping straalt aan alle kanten uit dat hij betere tijden gekend heeft. Hij is ooit groot en mooi geweest toen overlanders nog op grote schaal naar Iran en India reisden, maar is slecht onderhouden. We schijnen de eerste gasten sinds lang te zijn en begrijpen niet waarom en nog iedere dag een mannetje zit. Op de deur hangt een sticker "ACSI campinginspectie 1991". We waren van plan een campingdag te houden, maar dat lijkt bij dit weer niet zo'n goed idee. We rijden richting Van, zelfs nog even door de sneeuw. In Van is absoluut niets te beleven; we doen boodschappen, gaan even langs een internetcafé en dan terug naar de standkachel. De volgende dag is strakblauw.We houden alsnog onze kampdag, doen wat klusjes, lezen en genieten van het uitzicht over het meer op de besneeuwde Bergen. Naar IranHet weer is net zo mooi als gisteren. Na een laatste blik op het meer rijden we via brede wegen naar de Iraanse grens. Dappere Dodo moet zijn hoogste klim tot nu toe maken: 2750 meter. De grens is een chaos: er is een doorgang van een auto breed, maar de wagens die bezig zijn hun papieren af te handelen hebben er in twee richtingen geparkeerd, zodat ook de auto's die klaar zijn geen kant uit kunnen. We zien ook weer het bekende grenscontroleuitstralingseffect: de moeilijkheid van de grensovergang van een land wordt mede bepaald door de moeilijkheid van de controle van het buurland. De Turkse controle aan de grens met Griekenland ging heel snel, hier wordt ieder van onze paspoorten zeker een kwartier van alle kanten bekeken en vijf keer onder de scanner gelegd. Het feit dat het paspoort van Jan van een nieuwer model is dan dat van Margriet draagt alleen maar bij tot de verwarring. De Iraanse kant gaat ongeveer net zo. Het carnet is snel gestempeld nadat de verantwoordeljke ambtenaar klaar is met zijn lunch, zodat we na ca. 1,5 uur Iran in kunnen. De aangekondigde beren op de weg hebben we niet gezien. Een Duitser raadde ons onderweg aan om via Armenië aan te reizen om gedoe met met dieselbonnen te vermijden. Niets van gemerkt. Het reisbureau dat de visumvooraanvraag voor ons verzorgd heeft stuurde nadat we het visum hadden een e-mail dat volgens een nog geldige wet van vorig jaar we van aankomst tot vertrek een gids zouden moeten hebben op straffe van niet toelating of deportatie. Dat was even schrikken. Op internet vonden we verschillende verhalen van mensen die zonder gids toegang kregen en niemand die geweigerd werd. Enig eigenbelang van het reisbureau speelt zeker mee. Enfin, niets van gemerkt. Ook van het verhaal dat we een Iraans nummerbord moeten hebben merken we niets. Daarna het hoogtepunt van de dag: tanken. We gooien de tank vol voor € 6,50 (€ 0,11 per liter). Tot nu toe zijn onze reisuitgaven voor meer dan de helft brandstof, dus dat wordt genieten. We vinden een plek voor de nacht op het erf van een boerderij waar we heel vriendelijk ontvangen worden. Helaas rijden we een kabel kapot direct bij binnenkomst, heel vervelend. Ja we weten het, vanzelfsprekende gastvrijheid hoort bij deze cultuur meer dan bij de onze. En daar sta je dan op zoek naar een slaapplek, loopt op een boerderij of een restaurantje of een woonhuis bij een mooi plekje af en vraagt of je hier vannacht je auto mag neerzetten en kamperen en altijd is het antwoord ja ,welkom! Hoe zouden wij reageren als er in Eindhoven iemand op de stoep stond?....Het maakt het reizen op deze manier wel tot een heel bijzondere ervaring. KandovanWe nemen hartelijk afscheid van de familie waar we overnacht hebben. Als we de schaal die we de vorige avond gevuld met fruit en groente gekregen hebben willen teruggeven wordt hij gauw nog een keer gevuld met (uitstekende) appels. We rijden langs grote (zout)vlaktes naar Tabriz dat we willen gaan bekijken. Dan realiseren we ons dat het vrijdag is en zien dat bijna alle winkels dicht zijn. We besluiten naar Kandovan te gaan, een plaatsje met rotsen die lijken op die van Göreme in Turkije (video). Het is nog een aardige puzzel om Tabriz weer uit te komen over zijn brede wegen met stevige vangrails in het midden. We komen langs een grote begraafplaats waar wel een soort allerzielen aan de gang lijkt te zijn: lange files, kraampjes met bloemen, etc. Regelmatig knipperen automobilisten om te groeten: buitenlanders zijn echt welkom. Wanneer we in een dorpje een winkel binnengaan om brood te kopen is het eerste wat de winkelier doet zijn dochter bellen die Engels spreekt. Maar wat zeg je dan als je haar aan de telefoon krijgt? Na de aankopen moeten we eerst thee drinken. Kandovan is een gezellig dorpje vol Iraanse toeristen met puntrotsen die nog volop bewoond worden. Overal liggen noten en fruit te drogen. We overwegen er te overnachten, maar 2100 meter is wel erg koud en ook de kookplaat houdt niet erg van hoogte, zeker niet als hij zijn ochtendhumeur heeft. We gaan dus terug naar Tabriz. We zetten de auto in een gezellig park vol met flanerende Iraniërs die van hun vrije vrijdag genieten. In een restaurant vol twee- en zespersoons bedden drinken we thee. 's avonds gaan we nog even terug naar het park en lopen mee in de pantoffelparade. Bij het park is een kermis. Aardig om vrouwen in chador over de rupsbaan te zien vliegen. In het Iraanse straatbeeld valt op dat bijna alle auto's in licentie in Iran gebouwde modellen zijn. Vooral Peugeot 405 zien we veel. We zien grote borden met uitspraken van Iraanse geestelijken, maar weinig moskeeën en we horen geen oproepen tot het gebed. Heel anders dan in Turkije. Politie zien we nauwelijks. Wel rekenen de Iraniërs nog meer op de bescherming van Allah bij het autorijden dan de Turken. TabrizIn ieder nieuw land is een van de eerste dingen om uit te vinden het brood. We hebben in Iran al een paar vormen gezien, maar voor het ontbijt worden het grote lappen waarvan we eerder dachten dat het dweilen waren. Gelukkig smaken ze beter, zeker met een tomaatprutje. Ze zijn niet echt handig met hagelslag. We rijden de stad is en zien al op tegen het vinden van een parkeerplaats, maar dat valt mee. We rijden het privé-parkeerterrein van een bank op en vragen of we er mogen parkeren. Er wordt nagevraagd bij het management en het mag. Tabriz is beroemd om zijn bazar en die is gigantisch; volgens de LP zeven vierkante kilometer. Dat lijkt wat overdreven, maar veel is het in elk geval wel. We dwalen de hele ochtend van soukh naar soukh. 's middags blijkt dat ondanks allerlei voorzorgsmaatregelen de sleutels van Jan gestolen zijn. We hebben voldoende reserves om het niet direct een probleem te laten zijn, maar vervelend is het wel. We scherpen het beleid nog maar weer eens aan. We vinden weer een mooi overnachtingsplekje bij het park, zitten daar wat in de zon en gaan daarna zonder succes op zoek naar internet. 's avonds eten we voor het eerst sinds lang weer eens buiten de deur. Geld is een verhaal apart en moet wel wennen. In de eerste plaats is er geen internationaal geldverkeer, dus geen geldautomaten en geen pinbetalingen voor buitenlanders. € 1 is volgens de koersen op internet 33.000 IRR, maar bij de eerste keer wisselen kregen we 40.000. Het blijft goochelen met alle nullen, ook omdat ze vaak de toman, een andere eenheid, gebruiken die 10 Rial is. Ten slotte worden overal arabische cijfers gebruikt die we nu hard aan het leren zijn. Bij Iraanse vrouwen denken wij nog vaak aan de beelden van zwarte chadors. Deze zijn ook nu nog volop in het straatbeeld aanwezig, maar het is leuk om te zien hoe in de steden met name jonge vrouwen en meiden hier mee om gaan: een kleurige shawl laat een flink stuk haar zien, ze dragen een strak jasje, knalrode lipstick, opvallende sierraden en hoge hakken of ze lopen zo met hun shador te jongleren dat de hippe kleding niet onopgemerkt blijft, soms bij het ordinaire af. Buiten de steden is het bijna overal chadors. Margriet lost het kledingprobleem op met een lang vest en een Indiase shawl. Richting MasulehWe rijden via droog berggebied richting Kaspische Zee. In het eerste plaatsje waar we doorheen komen gaan we eerst even naar een internetcafé. Gmail is toegankelijk, maar onder andere Facebook en Weebly, de site waarmee we "De Einder Voorbij" bijhouden, worden geblokkeerd. Maar zoals verwacht is dit snel opgelost: de beheerder heeft een programmaatje waarmee een VPN-tunnel gemaakt wordt en voilà, alles is toegankelijk. Weer eens een demonstratie hoe zinloos webblokkades zijn. We proberen nog wat boodschappen te doen, maar dat valt niet mee: er is niets dat maar lijkt op een supermarkt en de rijen kleine winkeltjes die je vaak ziet hebben allemaal vrijwel hetzelfde beperkte assortiment. We vinden wel lekker brood. We overnachten aan een stroompje net buiten een plaatsje in de Bergen. Als we willen wegrijden nadat we boodschappen gedaan hebben in een stadje worden we aangehouden door de politie. Ze willen alle papieren zien en beginnen vervolgens uitgebreid te telefoneren. Wij moeten wachten. Uiteindelijk komt er een andere agent die de paspoorten wil meenemen om te kopiëren. We houden er niet zo van als ze er met onze paspoorten vandoor gaatn, dus Jan springt in de politieauto en gaat mee. Inderdaad gaat het naar de kopieshop waarna we kunnen vertrekken. Kost toch mooi een half uur. We rijden door woestijnachtig berglandschap, uiteindelijk via een smalle, onverharde, steile weg. Hiervoor hebben we Dappere Dodo bij ons. We rijden de mist binnen en die gaat ook niet meer weg. Ons doel is Masuleh. Het is een heel oud dorpje dat prachtig ligt in de bergen (video). Door de mist en zelfs wat regen komt het helaas niet zo uit de verf. Uniek zijn de deuren van veel huizen: ze hebben twee kloppers, een ronde voor vrouwenbezoek en een langwerpige om mannenbezoek aan te kondigen. Gelukkig breekt de zon de volgende dag door de wolken en we gaan voor de herkansing: een wandeling, nog wat foto's, geld wisselen en dan vertrekken we richting Qazvin. We stoppen onderweg nog even bij een markt (video). Vooral de pluimveehandel is bijzonder. Alhoewel, jonge eendjes met de pootjes tot een bosje bij elkaar gebonden zijn niet zo'n fijn gezicht. Een kleine omweg voert naar de Kaspische zee. Op het strand en in zee zijn een stuk of vijftig vissers bezig hun netten en resten vis binnen te halen (video). Er moet weer getankt worden. De vorige keren had de pompbediende een speciaal kaartje om de pomp aan de gang te krijgen en betaalden we meer dan op de pomp stond (maar nog steeds absurd weinig). Deze keer werkt het niet zo maar biedt een vrachtwagenchauffeur zijn hulp aan. We betalen nu het vrachtwagentarief: € 2,50 voor 58 liter diesel. Brandstof wordt gesubsidieerd. Het systeem werkt zo dat iedereen een brandstofkaart heeft. Particulieren mogen alleen auto's op benzine rijden. Ze kunnen zestig liter per maand kopen voor elf cent per liter benzine, daarna betalen ze veertig cent per liter. Vrachtwagenchauffeurs betalen een laag tatief van vier cent per liter en een hoog tarief van negen cent per liter diesel. We overnachten op een "camping" in een bos. Hoewel expliciet is aangegeven dat we kunnen overnachten komen er 's avonds nog twee keer mannen langs die zeggen dat we weg moeten. We begrijpen natuurlijk niets; het eindigt zoals meestal met handen schudden en lachen en gebeurt er verder niets. QazvinWe gaan naar Qazvin omdat het een prima vertrekpunt is voor de bergen in de omgeving (video). Na een week wild kamperen hebben we wel weer eens behoefte aan een douche. Het verkeersbureau verwijst ons naar een badhuis. Na lang zoeken vinden we het. Het is open, maar er is geen mens te bekennen. We kopen vers warm brood en besluiten te lunchen op het parkeerplaatsje waar de auto staat en zetten tafel en stoelen buiten. Misschien wel raar om midden op straat je spulletjes op te zetten, maar we zijn sowieso een bezienswaardigheid, dus dat maakt ook niet uit. De bakker tegenover komt twee stukken brood brengen en een auto stopt om ons maiskolven te geven. We hebben toch niet het idee dat we er zo armlastig uitzien. Bij een hotel kunnen we uitstekend douchen, maar weer kunnen we geen Rial aan ze kwijt. Wij hebben ons boekje gelezen en denken oh, taraf, maar zelfs na vijf keer aandringen lukt het niet te betalen, dus hartelijk dank. We vinden een kampeerplek in een park bij een mooi islamitisch monument. We kunnen er zonder problemen in en zelfs foto's maken. Picknickende Iraniërs komen soep brengen als we bij de auto zitten. Alamut-valleiDe Alamut-vallei (video) is een van de mooiste natuurgebieden van Iran. Ook staan er nog veel restanten van kastelen. De tocht erheen gaat door prachtig berggebied, het uitzicht vanaf het Alamut-kasteel dat we na een forse klim bereiken is prachtig, maar het kasteel zelf stelt niet veel voor. De delen die zichtbaar zijn zijn afgedekt met lelijke afdakjes. We ontmoeten Roëlle, een Nederlandse vrouw van zeventig die nog steeds actief blijkt te zijn als reisleidster bij Sawadee, de Nederlandse reisorganisatie waarmee we in het verleden naar Ethiopië zijn geweest (de enige georganiseerde reis die we ooit gemaakt hebben). Als we later ergens gaan lunchen (prima lunch) ontmoeten we haar weer. Ze geeft veel waardevolle achtergrondinformatie, onder andere over de zedelijkheidspolitie. Die bestaat uit vrijwilligers, fanatieke moslims in burger. Buitenlanders worden in het algemeen met rust gelaten, maar Iraniërs in overtreding krijgen in het gunstigste geval een hoge boete. Tegelijkertijd is er nergens zoveel plastische chirurgie als in Iran. De kledingregels zijn de laatste jaren wel steeds versoepeld. Ze is de derde buitenlander die we ontmoeten sinds Capadocië. Ook hier vragen Iraniërs voortdurend "Where do you come from?", willen de camper bekijken en met ons op de foto. We vinden een prachtige overnachtingsplek met uitzicht op kloof en rivier. KashanHet eerste stuk naar Kashan gaat weer door de kloven die we gisteren heen gereden zijn. Daarna is het vooral kilometers maken door steeds woestijnachtiger gebied. Verkeersregels voor de Iraanse chauffeurVoor een goede Iraanse chauffeur gelden de volgende verkeersregels:
1 Comment
Marleen van Dalen
27/10/2013 12:13:31
Hoi Jan en Margriet,
Reply
Leave a Reply. |
NieuwsbriefWanneer het internet te langzaam is of gecensureerd wordt kunnen we soms onze site niet bijwerken. We publiceren dan een nieuwsbrief. Meld je aan voor updateberichten om hem te ontvangen.
BlogBlog van onze reizen. Selecteer "Trip ..." in categoriën hieronder om een specifieke reis te kiezen en "Land..." voor een bepaald land.
Categorieën
All
Archief
January 2020
|