Torun-Vilnius

Gdansk

We rijden naar Gdansk, een trip van ongeveer 200 km. We zijn er aan het begin van de middag. mooie camping in het bos. We gaan met de tram naar de stad, die prachtig herbouwd is na de oorlog.

Białowieża

We besluiten dat we de highlights van Gdansk eigenlijk wel gezien hebben en gaan door naar het oerbos in het oosten. We realiseren ons dat het bos dat we de vorige keer gezien hebben niet het echte oerbos was. Het is een lange rit, maar het weer is prima. Leuke camping waar dag en nacht de natuurgeluiden to horen zijn.

We huren fietsen en rijden prachtig door het bos dat grenst aan het beschermde gebied.

Voor zondag hebben we een bezoek met gids aan het park geboekt; je mag er namelijk niet alleen in. De wandeling begint om half vijf 's ochtends. We zijn in een groep met drie fanatieke Spaanse vogelaars, een eigenaardige Engelsman en de gids die een afgestudeerd bioloog is; zo'n gezelschap krijg je als je op dit soort tijden gaat. Het is een mooie wandeling, maar het is de vraag of we veel gemist zouden hebben als we op een beschaafder moment gegaan waren.

De rest van de ochtend onthaasten we. 's middags fietsen we naar de Wit-Russische grens. We hadden al gekeken of we via Wit-Rusland naar Litouwen konden gaan, maar je kunt op geen enkele manier aan de grens een visum krijgen. De grensovergang is nog een echte klassieke overgang met een slagboom die in principe dicht is: de overgang is alleen voor lokaal verkeer. De voornaamste bezigheid van de lokale grenspolitie is dan ook zichzelf bezighouden. De ondervraging van de Poolse douanier bestaat uit het informeren of we op de camping staan. Ook deelt hij ons namens de Poolse regering officieel mee dat het mooi weer is. We rijden nog op een ander punt tegen de grens aan, maar indrukwekkend is het niet: twee grenspalen met een hek ertussen.

Het valt nog op dat iedereen blijkbaar mag bouwen wat hij wil. Bij twee-onder-een-kapwoningen heeft zelfs iedere kant verschillende dakpannen. 

De volgende dag een rustige rit van Polen naar Litouwen. De laatste keer dat we bij de Litouwse grens waren (in 1995 [gecorrigeerd]) stond er een file met een wachttijd van zeven uur, nu alleen een bord "Litouwen". Er was zelfs geen grensbeambte te zien. Waar blijft de romantiek van het naar andere landen gaan?