Tot na de pauze (B1902)

Port Phillip Baai

Er is zoveel te zien in het Sovereign Hill openluchtmuseum dat we ook de tweede dag van ons kaartje gebruiken. We concentreren ons op de demonstraties: ijzer- en tinsmeden, zuiver goud gieten (een staafje van 3 kg dat door het publiek ging), kegelen, kaarsen en wagenwielen maken. Ook het goudmuseum doen we nog even aan. We kamperen op een uitzichtpunt met heel veel gratis wind. De dag erna bezoeken we het Nationaal Wolmuseum. Het geeft een mooi overzicht van de wolhistorie en gebruikte techniek van Australië inclusief allerlei hoogstandjes van Engelse machinebouw. Een hoogtepunt is de tapijtweefmachine.

In de dagen voor we naar Tasmanië gaan rijden we rond de Port Phillip Baai, de  toegang tot Melbourne. Port Nepean is een strategische plek aan de baai, vol met gebouwen uit de oorlog. Aan de ene kant zien we het rustige grijsblauwe water in de baai, aan de andere kant de witte schuimkoppen en de metershoge, blauwe golven van de oceaan. In Mornington Peninsula National Park gaat het van het ene uitzicht over de oceaan naar het andere. Overal zien we reusachtige golven en een metershoge branding met opspattend schuim, in het bijzonder bij de rotsen die een stukje van het strand uit zee omhoog steken. Voor we terug naar Melbourne rijden gaan we eerst nog langs Coolart, een homestead met wetlands. Zoals we al op meer plekken gezien hebben staan de wetlands droog en zijn er geen watervogels te zien. Bij homestead hadden we altijd het beeld van een grote boerderij, maar het lijkt meer op een klein kasteeltje.

Melbourne

In Melbourne naar het centrum is een flinke rit met de tram die door wijken gaat die armoediger zijn dan we eerder gezien hebben: kleine, slecht onderhouden winkels met afbladderende verf en vervaagde uithangborden. In het centrum zien we de bekende luxe winkels, klassieke arcades en terrassen die tussen de middag vol zitten met lunchende mensen, maar ook wordt er in de vuilnisbakken gegraven naar McDonalds-doosjes die nog niet leeg zijn. We sluiten de stadswandeling af met een paar straten die bekend zijn van de muurschilderingen. Het is niet te vergelijken met de kunstwerken die we in Argentinië en Chili gezien hebben. Er zijn een paar mooie dingen, maar het gros is van het niveau dat je op treinstellen van de ondergrondse ziet. 's middags gaan we naar de Queen Victoria Market. Het eerste stuk is de oude markthal, nu met gelikte permanente stands met spullen die veel duurder zijn dan in de supermarkt. Erachter is nog een grote, semi-open markt. Het is de meest uitgebreide markt die we in Australië gezien hebben met een uitgebreid assortiment groente en fruit, maar ook heel veel andere spullen. De prijzen zijn hier duidelijk lager dan in de supermarkt.

Jan moet weer eens naar de kapper. Dit soort plekken wordt veelal gerund door Aziaten met ook Aziatische prijzen: de Vietnamese kapper kost ongeveer vier euro en het is best behoorlijk geknipt.

Tasmanië

We zijn bijna 2.5 uur voor het geplande vertrek naar Tasmanië in de haven omdat de auto langer is dan volgens het ticket toegestaan is en we tijd willen hebben om eventueel iets te regelen. Toch is het al erg druk. Het gaat allemaal niet efficiënt en bovendien moet de smalle pier gedeeld worden met verkeer voor een reusachtig cruiseschip. Quarantaine-inspectie en maten van de auto geven geen problemen. Uiteindelijk vertrekken we anderhalf uur te laat. 

We rijden in Tasmanië door een Engels aandoend landschap: smalle, kronkelende wegen in een glooiend landschap, heggen langs de akkers en kleine plaatsjes. Het is allemaal kleinschaliger dan op het vasteland. In Deloraine zien we een bord "Yarn Museum"  De hoofdattractie blijkt vier grote wandkleden te zijn met taferelen uit omgeving die met allerlei verschillende technieken door een grote groep inwoners gemaakt zijn. Ook is er een historisch streekmuseum dat vooral laat zien hoe mensen woonden en welke gereedschappen ze gebruikten. 

In de buurt van Freycinet National Park kamperen we op een prachtige plek, aan de diepblauwe baai met bergen op de achtergrond en eilandjes met aalscholvers op de voorgrond. Het park ligt op een schiereiland met prachtige baaien. De beroemdste is Wineglass Bay (niemand weet waarom het zo heet). Het is een diepblauwe baai met een schitterend wit strand en water dat licht groenblauw wordt naar het strand toe.

We hebben op Tasman Island afgesproken met Peter en Irene, overlanders en lid van de LandCruiser Club. De route is gedeeltelijk langs de kust en heel gevarieerd. Wanneer we bijna bij de afgesproken camping zijn rijden we verkeerd. Bij het keren rijden we te ver achteruit, met de achterwielen een greppel in. Iedere Australiër die langskomt stopt om te vragen wat er aan de hand is en of hulp nodig is. Uiteindelijk komen we er op eigen kracht in 4WD en low range uit. De diff lock achter komt niet in, hoewel hij voor we vertrokken gerepareerd is. Het is heel gezellig weer eens andere Nederlanders te ontmoeten.

In de Tasmanian Devil Unzoo zijn Tasmenian Devils te zien, dieren die redelijk zeldzaam geworden zijn in het wild, eerst door de jacht en daarna door een erfelijke ziekte. Het zijn nachtdieren, maar omdat ze overdag regelmatig gevoerd worden krijgen we ze goed te zien. Ze krijsen en vechten om een stuk vlees dat met botten en al verpulverd wordt. Daarna door naar een stel prachtige uitzichten een de kust, een blowhole, een brug en steile kliffen.

Tasmanië werd door de Engelsen gebruikt als gevangenis waar mensen uit het hele Gemenebest naartoe werden gebracht. Recidivisten gingen naar Port Arthur. Het ligt op een schiereiland dat via een honderd  meter brede strook met de rest van Tasmanië verbonden is. Deze overgang werd met honden bewaakt, zodat verder geen hekken of muren nodig waren om de gevangenen vast te houden. Afhankelijk van het gedrag werden de gevangenen in klassen ingedeeld, waarbij de lichtste klassen onderwijs kregen, in groepen aten en sliepen, etc. In eerste instantie werd zware arbeid verricht, vooral bosbouw. De zware stammen van de enorme bomen die er groeiden werden bij voorkeur niet teveel verzaagd om een zo hoog mogelijke waarde te houden. De gevangenen moesten het hout een paar km sjouwen naar de haven. Voor de veiligheid waren er geen dieren. Later werd een "humaner" regime ingevoerd: gevangenen hoefden geen zwaar lichamelijk werk meer te doen, maar zaten dag en nacht in isolatie, waarbij ze op geen enkele manier met anderen konden communiceren. Ook de eerste jeugdgevangenis van het Gemenebest was hier voor kinderen vanaf 9 jaar.

Samen met Peter en Irene gaan we Mount Wellington op. Het is een twaalfhonderd meter hoge berg met een prachtig uitzicht over Hobart en de baaien en schiereilanden. De volgende ochtend nemen we afscheid en beginnen met MONA, een heel beroemd museum voor moderne kunst. Normaal zijn wij zulke modernekunstliefhebbers, maar hier lopen we van de ene verassing naar de andere.

Het Mt. Field National Park is bekend van de Swamp Eucaliptussen (eucalipti?),  gigantische bomen. Het ligt net buiten het gebied waar de grote bosbranden geweest zijn. Op veel plekken smeult het als een soort veenbrand verder. Daarom zij  veel wegen nog afgesloten en zien we regelmatig helikopters met grote waterzakken overvliegen. De verwachting is dat het nog maanden gaat duren voor alles weer gedoofd is. De hoogste boom langs de Tall Trees Walk is bijna tachtig meter en meer dan vierhonderd jaar oud. Hij stond er dus al toen Abel Tasman langskwam. We zien ook van die gigantische bomen liggen. De voornaamste oorzaak is brand, waardoor de stam van binnenuit verzwakt; zo'n boom kan dan nog wel vijftig jaar staan voor hij in een storm omgaat. In het gat dat ontstaat valt nu zonlicht en schieten jonge, dunne exemplaren omhoog. De snelste groeiers vangen het licht af voor de achterblijvers en winnen de race. Niet meer dan een procent van de bomen wordt heel groot en oud.

Er wacht ons een onaangename verrassing: de versnellingsbak lekt weer. Dappere Dodo is sowieso aan een beurt toe, maar die willen we uitstellen tot we in augustus terugkomen. We laten even naar de versnellingsbak kijken: een van de manchetten lekt. Het is teveel werk om direct op te lossen, maar de olie wordt bijgevuld. We moeten nu zonder problemen de laatste paar honderd km die we willen rijden voor Dappere Dodo in de stalling gaat af kunnen leggen.

Een wandeling om Dove Lake heen levert mooie uitzichten op de Cradle Mountain. Als we de hoop al hebben opgegeven dat we nog een wombat zullen zien zit er een vlak langs de weg waarover de shuttlebus rijdt. Voor we naar het vasteland terugvaren maken we een stop in Sheffield, een plaatsje vol met murals, veel mooier dan wat we in Melbourne gezien hebben.

Wachten op de terugreis

Het is een beetje wachten tot het vertrek naar Nederland. Omdat de overtocht naar Tasmanië heel lang van tevoren geboekt moest worden hebben moeten afschatten hoeveel tijd we rond Melbourne nodig zouden hebben. Het blijkt dat we wel zo'n beetje uitgekeken zijn, maar we kunnen in verband met de tijd ook niet veel anders meer.

Om acht uur, anderhalf uur na de schema-aankomsttijd uit Tasmanië rijden we Melbourne binnen. Het valt direct op hoeveel warmer het is dan in Tasmanië. We lopen tegen een gezellige markt aan wanneer we een plaatsje ingaan om onze door quarantainebeperkingen tussen Tasmanië en Victoria geslonken voorraad weer aan te vullen. Zoals veel van dit soort markten een grote variatie aan lokale en zelfgemaakte spullen, maar hogere prijzen dan het supermarktequivalent. We zien ook hier weer veel waarzeggers, targotkaartlezers enzovoort die ook nog goede zaken lijken te doen.

We hebben een kampeerplek in een State Forest uitgezocht, maar omdat gewaarschuwd is voor zeer groot bosbrandgevaar, er niemand anders op de camping is en er maar één toegangsweg naar de camping is besluiten we naar een commerciële camping in de buurt te gaan. Onderweg daarheen zetten we de camera klaar omdat we volgens de kaart een doorwading moeten doen, maar het blijkt een vrijwel droogstaande rivier te zijn waar bovendien een brug overheen ligt. Het weer is zoals we dat intussen van Australië kennen: heel wisselend. We worden wakker met ijs op de ruit, maar overdag is het heerlijk: stralende zon en een prima temperatuur.

In Clunes hebben we een paar gezellige dagen met Jacqueline en Hubert. Jacqueline is een lagereschoolvriendin van Margriet. Samen gaan we naar de Kyneton Lost Trades Market, een heel gevarieerde beurt van oude ambachten.

De dag voor we terug vliegen is een regeldag. Jan moet even bij een arts langs voor we vertrekken. Bij de lokale eerste hulp wordt dat voortvarend aangepakt. Nadat hij zijn paspoort heeft laten zien horen we dat er een reciprociteitsregeling is en hoeft verder niets te worden afgerekend. We maken een afspraak voor onderhoud van Dappere Dodo voor zodra we terug zijn. We moeten twee dagen reserveren omdat het lek in de versnellingsbak als het tegen zit een hele dag kan duren. Tenslotte kijken we vast waar de autostalling is en halen we het dak leeg om Dappere Dodo in een container laten te passen.

Als we vertrekken uit Australië leveren we de auto af bij de opslag en waarschijnlijk was hij nog nooit zo goed beveiligd. Het exacte adres wordt pas bekend gemaakt als de afspraken over opslag definitief zijn en ook dan is de plaats alleen aan het huisnummer te herkennen. Het lijkt een oprijlaan naar een boerderij zoals er zoveel zijn. We moeten met een toegangscode die de dag voor aflevering toegestuurd wordt door een poort heen waarna we verwelkomd worden door vier agressief uitziende honden; we hadden al de instructie gehad niet uit de auto te komen, maar de beheerder te bellen; honden die volgens de beheerder ook echt bijten. We rijden achter haar aan via een poort waarvan alleen zij de toegangscode kent en rijden Dappere Dodo uiteindelijk in een container, beschermd tegen weer en wind. Een taxi naar het vliegveld is al geregeld. Australië uit gaat op dezelfde manier als betalen bij de supermarkt: zelf scannen. In de camera kijken en dan besluit het systeem dat we het land uit mogen. Daarna belanden we met de KLM Frequent Flyer Card in de First Class Lounge van Qantas, ook niet verkeerd met een a la carte lunch met champagne. De rest van de reis gaat volgens plan en duurt dus lang: 22 uur in een vliegtuigstoel is niet echt ideaal.